دستورات Dsquery , Dsget دستورات قدرتمندی هستند که بوسیله آنها میتوان اطلاعاتی از آبجکت های موجود در Active Directory کسب کرد، در ابتدای مقاله باید با مفهوم (Distinguished Name (DN آشنا شویم،هر آبجکت درون Active Directory دارای یک آدرس DN ِاست،که این DN برای هر آبجکت منحصر به فرد است،یعنی هیچ دو آبجکتی آدرس DN یکسان نخواهند داشت،DN دارای اجزای زیر است:

1. DC=نشان دهنده نام دومین است،دومین ممکن است چند بخشی باشد مانند:IT.Local.ir که DC در اینجا برابر میشود با “DC=IT, DC=Local, DC=ir”.
2. OU=نشان دهنده نام Organization Unit است،اگر یک OU در دومین بالا با نام Test داشته باشیم آدرسش برابر است با:“OU=Test,DC=IT, DC=Local, DC=ir”.
3. CN=نشان دهنده هر آبجکت درون اکتیو دایرکتوری مانند نام های کاربری،نام کامپییوترها،نام گروهها و ...،اگر در دومین بالا یک نام کاربری با نام Saeed درون OU Test داشته باشیم

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

ادامه مطلب

پیش از نصب سرویس Active Directory Domain Services لازم است تا برای زیرساخت های اکتیو دایرکتوری برنامه ریزی مناسب صورت گیرد. طراحی در این مرحله بسیار اهمیت دارد و موارد متعددی باید در این مرحله مورد بررسی قرار گیرد. اصول طراحی به آینده موکول می شود و قصد تنها پیش نیاز های ابتدایی را مورد بررسی قرار دهیم. همچنین تصور می کنیم یک Edition مناسب از Windows Server 2008 R2 که در آن از AD DS پشتیبانی به عمل می آید، جدید نصب شده است.

۱) نام دامین: اولین مسئله که باید در نظر گرفته شود نام دامین است. نام یک دامین باید در شبکه منحصر به فرد باشد و همانطور که پیشتر گفته شد، نام گذاری بر اساس نام DNS صورت می گیرد. اکیدا توصیه می شود که از انتخاب نام تک بخشی خودداری کنید (همانند erfantaheri). همچنین توصیه می شود پسوند local را برای نام دامین خود انتخاب کنید (همانند erfantaheri.local). هر چند بسیاری پسوند local را در انتهای نام دامین خود نمی پسندند و پسوند com یا org را برای سازمان خود ترجیح می دهند اما انتخاب پسوند local می تواند مرز های دامین داخلی سازمان را با دامین سازمان روی اینترنت متمایز کند و از بروز مشکلاتی جلوگیری شود. در خصوص مشکل هم نام بودن دامین داخلی با دامین اینترنتی و راهکار های آن در آینده بحث خواهد شد. به صورت جایگزین می توانید نام دامینی مشابه local.erfantaheri.com را انتخاب کنید تا به هدف فوق دست یابید.

۲) حوزه عملکرد: دومین موردی که باید در نظر گرفته شود حوزه عملکرد دامین است. با توجه به آنکه در اینجا فرض می کنیم در حال راه اندازی اولین دامین در جنگل جدید هستیم، لذا باید در خصوص حوزه عملکرد جنگل نیز تصمیم گیری شود. در آینده در خصوص حوزه عملکرد (Functional Level) مطالب بسیاری خواهیم آموخت. اما در اینجا با توجه به آنکه فرض می کنیم تمام سرور ها (دامین کنترلر ها) ویندوز سرور ۲۰۰۸ را دارا هستند و ویندوز NT در شبکه موجود نیست حوزه عملکرد Windows Server 2008 را انتخاب می کنیم. در آینده در خصوص انتخاب حوزه عملکرد در شرایطی که سیستم عامل های سرور قدیمی تر نیز موجود است بحث می شود.

۳) جزئیات DNS Server برای پشتیبانی از اکتیو دایرکتوری: بهترین انتخاب برای پشتیبانی اکتیو دایرکتوری سرویس DNS ویندوز و راه اندازی DNS سرور ویندوزی است. اما می توان از DNS Server های دیگر نیز استفاده کرد. اکیدا توصیه می شود برای راه اندازی DNS Server از راه اندازی خودکار در زمان نصب اکتیو دایرکتوری استفاده کنید. در آینده در خصوص طراحی DNS Server ها در محیط اکتیو دایرکتوری بحث می شود. در بیشتر سناریو ها توصیه می شود DNS Server و DC روی یک سرور با هم باشند. چنانچه لازم است یک Delegation در ساختار سلسله مراتبی سازمان برای شما ایجاد شود، پیش از نصب AD DS لازم است آن را انجام دهید.

۴) تنظیمات IP : اکیدا توصیه می شود که دامین کنترلر دارای تنظیمات IP به صورت دستی باشد. چنانچه یک DHCP در زیرساخت شبکه موجود است باید یک IP آدرس از بین IP هایی که در DHCP مستثنی شده اند را یافت و به سرور اختصاص داد. اگر IP Address را نمی توانید استثنا کنید توجه داشته باشید که ایجاد Conflict نکند. همچنین توجه داشته باشید، پیش از نصب لازم است حداقل یک Network Interface Controller – NIC به یک شبکه متصل باشد در غیر این صورت در مراحل نصب باز خواهید ماند.

۵) دسترسی لازم : برای نصب AD DS باید با یک User Accountبا دسترسی مناسب داشته باشید. همچنین این اشتراک کاربری باید دارای password باشد، یعنی کلمه عبور نمی تواند خالی باشد. توجه داشته باشید با توجه به محل منطقی سروری که ایجاد می کنید، اکانت شما لازم است دسترسی های متمایز داشته باشد. به یاد داشته باشید که فقط local Administrators می توانند اولین دامین را در یک جنگل جدید ایجاد کنند و سایر سناریوها مثل Additional Domain Controller  به Domain Admins و در سناریوی دامین جدید در درخت موجود به Enterprise Admins نیاز است.

۶) محل ذخیره سازی فیزیکی : هر چند ذکر این نکته دیگر چندان عجیب به نظر می رسد، اما بر اساس عادت و تاکید مجدد در اینجا اضافه می کنم. محل ذخیره سازی فایل های اکتیو دایرکتوری باید روی یک پارتیشن با فایل فرمت NTFS باشد و ۱GigaByte فضای خالی روی پارتیشن موجود باشد. البته در زمان نصب، حداقل فضای ۲۰۰مگابایت برای DB و ۵۰مگابایت برای Log Files الزامی است.  همچنین اکیدا توصیه می شود دیسک ها با استفاده از RAID دارای عملکرد بهتر و قابلیت اطمینان بیشتر شده باشند. ۳ محل مختلف در اینجا وجود دارد که عبارت اند از:

• 
  •    Database Files: در نصب AD DS یک محل برای قرار گیری فایل های DB آن در نظر گرفته می شود، به صورت پیش فرض در %systemroot%/ntds است.  اطلاعات دایرکتوری در فایل ntds.dit ذخیره می شود. این پایگاه داده (Databaase) یک Extensible Storage Engine یا به اختصار ESE است که شامل Global Catalog، Schema و اشیاء ساخته شده است.
• 
  •     Log Files: در این فایل ها وقایع مربوط به Database Files ثبت می شوند. اکیدا توصیه می شود که روی مکان ذخیره سازی Database و Log آن روی دو دیسک فیزیکی مجزا باشد.
• 
  •    System Volume – Sysvol: شامل فایل هایی است که برای Replicate شدن بین سایر DCها به کارگرفته می شود. به عنوان مثال می توان به Logon Script در GPO اشاره کرد. به صورت پیش فرض در systemroot%/sysvol قرار می گیرد و به صورت Shared است.

۷) برنامه ریزی برای Backup & Restore: پیش از شروع در یک محیط عملیاتی حتما یک طراحی برای تهیه نسخه پشتیبان داشته باشید و از اولین دقایق طراحی خود را اجرا کنید.

۸) دور اندیشی و دانش کافی:رشد شبکه، مقاومت در برابر خطا و صدها فاکتور دیگر را پیش از نصب اکتیو دایرکتوری در محیط عملیاتی باید در طراحی نظر گرفت. اشتباهات سبب به دردسر افتادن شرکت ها و کارمندان می شود و یا می تواند زیان های مالی و یا معنویی به شرکت ها وارد کند. باید در این مرحله بسیار اندیشید و یک طرح و برنامه ریزی دقیق داشت. اکتیو دایرکتوری اصلی ترین سرویس در یک شبکه هست و اکثر سرویس های دیگر متاثر از این سرویس خواهند بود.

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

Offline Domain Join ابزاری است که برای Windows Server 2008 R2 و Windows 7 یا نسخ جدید تر ویندوز در دسترس است. با استفاده از این فرآیند برای Join شدن به Domain نیازی به برقراری ارتیاط با Domain Controller وجود ندارد. این ویژگی برای سایت هایی که دارای ارتباط شبکه با شبکه سازمانی نیستند در نظر گرفته شده است (همانند سایت های موقت)

به عنوان مثال ممکن است تعدادی ماشین مجازی (Virtual Machines) در یک Data Center ایجاد کرده باشید. با استفاده از Offline Domain Join این امکان پدید می آید که بدون هیچ Restart اضافی در اولین استارت آن ها عضو دامین شوند. مهمترین مزیت Offline Domain Join آن است که وضعیت عضویت در شبکه Active Directory بدون هیچ ترافیک شبکه ای تغییر می کند. چهار قدم اصلی برای انجام Offline Domain Join لازم است:

مرحله یک

روی یکی از کامپیوتر های دامین که Windows Server 2008 R2 یا Windows 7 دارد با یک اکانت که مجوز عضو کردن کامپیوتر ها را به دامین دارد Login کنید.

مرحله دو

از دستور DJoin در خط فرمان برای Provision (پیش بینی) کردن یک کامپیوتر برای Offline Join استفاده می کنیم. این دستور که در ادامه توضیح داده خواهد شد، در Active Directory اطلاعاتی که برای Join شدن لازم است را ایجاد می کند و دارای یک اطلاعات خروجی است که به آن در اصطلاح blob to a Text file گفته می شود. برای آنکه تصور کنید Blob to a text file با فایل base64-encoded  blob که کد شده است، چگونه است، تصویر زیر را ببینید.

به صورت عمومی قالب دستور DJoin برای Provision به صورت زیر است:

djoin.exe /provision /domain DomainDNSName /machine ComputerName /savefile Filename

- پارامتر Provision یک اکانت کامپیوتر جدید در Active Directory ایجاد می کند. اگر اکانت موچود باشد، با استفاده از سوییچ /reuse یک اکانت موجود برای provision آماده می شود.

- DOmainDNSName اسم دامین است به عنوان مثال Contoso.com

- ComputerName نام کامپیوتر است برای پارامتر Provision یا Reuse

- FileName مسیر یا نام فایل در مسیر جاری است که فایل Blob to Text File در آن ساخته می شود.

برای مثال:

djoin.exe /provision /domain contoso.com /machine COMPUTER007 /savefile COMPUTER007_Join.txt

 

همچنین پارامتر های زیر در دسترس اند:

- پارامتر machineOU/ مشخص کننده ی OU ای است که در برگیرنده Computer Account است. باید به صورت DN وارد شود. (distinguished name)

- پارامتر dcname/ مشخص کننده دامین کنترلری است که کامپیوتر اکانت در آن ساخته شود.

- پارامتر downlevel/ مشخص کننده ی آن است که دامین کنترلر یک نسخه قدیمی تر از Windows Server 2008 R2 را اجرا می کند.

مرحله سه

در کامپیوتر آفلاینی که قصد عضو شدن دارد لازم است دستور DJoin را به همراه ورودی اطلاعات  Blob to a Text File ایجاد شده در مرحله بعدی وارد کنیم. انتقال این فایل می تواند با استفاده از روش های آفلاین و یا روش هایی همانند ایمیل یا ذخیره سازی های ابری صورت گیرد. فراموش نکنید در هر روش انتقالی، امنیت فایل را در نظر بگیرید. البته اطلاعات این فایل رمزنگاری شده است، اما شامل اطلاعات حساسی همانند Computer Password و SID است.

در یک کامپیوتر که دارای سیستم عامل Windows 7 یا Window Server 2008 R2 است می توانید با استفاده از دستور DJoin آن را به عضویت دامین در بیاورید. برای این منظور، قالب عمومی دستور عبارت است از:

djoin.exe /requestODJ /loadfile Filename /windowspath %SystemRoot% /localos

- پارامتر requestODJ معین کننده است که قصد درخواست Offline Domain Join را از احرای DJoin داریمو

-  پارامتر Filename مشخص کننده فایل مسیر و نام Blob to a text file است.

- پارامتر windowspath مشخص کننده مسیری است که ویندوز روی آن نصب شده است. متغییر %SystemRoot% این مسیر را به صورت پیش فرض تعیین می کند. همچنین متغییر %windir% نیز می تواند استفاده شود.

- پارامتر localos مشخص کننده آن است که عمل عضو شدن برای کامپیوتر local است و نه یک Offline Image

به عنوان مثال:

djoin.exe /requestODJ /loadfile COMPUTER007_Join.txt /windowspath %SystemRoot% /localos

اگر قصد داشته باشید که عملیات Offline Domain Join را برای کامپیوتری که هنوز Start نشده است، به عنوان مثال یک Virtual Machine جدید، لازم است که ابتدا هارد دیسک مجازی آن را زوی یک کامپیوتر دیگر  Mount (یا Attach) کنید و سپس آن هارد دیسک به عنوان یک Volume دیگر روی ماشین جاری اضافه خواهد شد. اکنون با اجرای دستور زیر می توانید عملیات را انجام دهید:

djoin.exe /requestODJ /loadfile Filename /windowspath PathToWindowsFolder

توجه داشته باشید در این شرایط مقدار پارامتر WindowPath باید مسیر شاخه Windows برای هارد دیسک Attach شده باشد و از متغییر های پیشین نباید استفاده شود. همچنین سوییچ localos به دلیل اینکه OS در حال اجرا هدف نیست استفاده نشده است.

مرحله چهار

زمانی که کامپیوتر را Restart یا Start می کنید، کامپیوتر به عنوان یک عضو دامین مبدل خواهد شد.

عضو شدن در دامین از طریق RODC

در Windows Server 2008 R2 امکان عضو شدن کامپیوتر ها از طریق RODC ها برای سایت هایی که دارای DC به صورت خواندنی – نوشتنی نیستند ایجاد شده است. اما برای این منظور لازم است:

۱) اکانت کامپیوتر و برخی ویژگی های لازم برای آن به صورت از قبل ساخته شده ایجاد شوند.

۲) ویرایش سیاست PRP در صورت لزوم برای آنکه Password کامپیوتری که ساخته اید روی RODC به صورت Cache نگه داری شود.

۳) Replication انجام شود. می تواند به صورت Force انجام شود.

۴) انتقال Password مربوطه برای کامپیوتری که قصد دارد به صورت offline عضو شود.

۵) اجرای یک اسکریپت با هدف آنکه RODC عضو شدن را کامل کند.

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

با استفاده از دستور DCPromo.exe می توانید یک DC را حذف کنید. زمانی که DC در وضعیت نرمال به شبکه متصل است و آن را حذف می کنید، Meta-Data های خود را از روی Directory حذف می کند و یا به عبارت دیگر، در دایرکتوری اثر قابل توجهی بر جای نمی گذرد. می توانید از یک Answer File نیز برای حذف DC استفاده کنید:

[DCINSTALL]
UserName=DOMAIN\username (in Administrators group of the domain)
UserDomain=FQDN of user specified by UserName
Password=password for user specified by UserName
AdministratorPassword=password will be assigned to local Administrator
RemoveApplicationPartitions=yes
RemoveDNSDelegation=yes
DNSDelegationUserName=DOMAIN\username with permissions to remove DNS delegation
DNSDelegationPassword=password for the account

و مشابه قبل دستور DCPromo را با سوییچ unattended وارد کنید. همچنین از سوییچ UninstallBinaries برای استفاده می شود. به عنوان مثال:

dcpromo /uninstallbinaries /unattend:"c:\rodcanswer.txt"

اگر DC در زمانی باید حذف شود که به Domain متصل نیست از dcpromo /forceremoval می توان استفاده کرد. به این عملیات در اصطلاح demotion هم گفته می شود. لازم است هشدار های متفاوتی که توسط Wizard اعلام می شود را به دقت مطالعه کنید و آن ها را قبول کنید. از سوییچ demotefsmo:yes برای رد کردن هشدار ها می توانید استفاده کنید، هرچند اکیدا توصیه نمی گردد.

از آنجایی که demotion به صورت Force انجام شده، metadata هایی که به صورت خودکار حذف می شدند، هنوز در دایرکتوری وجود دارند و لازم است به صورت دستی در پروسه ای که به آن اصطلاحا Clean Up می گوییم انجام گردد.

تذکر: پیش از عملیات Clean Up لازم است اطمینان حاصل شوم که Replication به صورت درستی صورت گرفته. انجام این عملیات می تواند مشکلات جبران ناپذیری ایجاد کند.

تدکر: پیش از Demotion توجه داشته باشید که DC تنها GC نیست و همچنین هیچ Operation Master role را به عهده ندارد.

در انجام عملیات توسط DCPromo اطلاعاتی از روی شیئ NTDS Setting که در کنسول Active Directory Sites and Services به عنوان فرزند server است حذف می گردد.  Attribute های این شیئ شامل اطلاعاتی می شود که معین می کند DC با Replication Partner های خود چگونه در ارتباط است، آیا DC یک GCنیز هست و… . در Windows Server 2008 + با استفاده از حذف کردن شیئ سرور در Active Directory Users and Computers می توان Meta Data های باقی مانده را حذف کرد.

همچنین روی خط فرمان با استفاده از ابزار Ntdsutil می توانید عملیات Clean Up را انجام دهید:

۱) در خط فرمان وارد کنید Ntdsutil

2) در Ntdsutil Prompt وارد کنید metadata cleanup

3) سپس در metadata cleanup prompt وارد کنید:

remove selected server یا
remove selected server on *

4) در این مرحله عملیات حذف را تایید می کنید. اگر خطایی در انجام حذف دریافت کردید، احتمالا به این معنی است که Object پیش تر حذف شده است.

۵) با وارد کردن quit خارج شوید و سپس می توانید حذف شدن صحیح را مورد بررسی قرار دهید.

* اگر یک Replication Partnet برای عملیات در نظر گرفته شده باشد.

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

در ویزارد نصب، در قسمت Deployment Configuration گزینه Add a Domain Controller to an Existing Domain را انتخاب می کنیم و نام دامین را وارد می کنیم. همچنین لازم است یک Credential با سطح دسترسی مناسب انتخاب کنیم.

در مرحله Domain Controller Options لازم است نقش های DNS و GC را تعیین کنیم و در صورت نیاز DC را به فقط خواندنی تبدیل کنیم. در اینجا می توانیم سایت مربوطه را معین کنیم و همچنین DSRM Password تعیین گردد.

در این مرحله چنانچه قصد استفاده از IFM را دارید می توانید مسیر مورد نظر را انتخاب کنید و در غیر این صورت می توانید دامین کنترلر مبدا را جهت Replication معین کنید.

در این مرحله با توجه به تذکراتی که در خصوص فضای فیزیکی ذخیره سازی اطلاعات Active Directory در AD DS Datastore و در نصب AD DS گفته شده است، فضای فیزکی مطلوب را مشخص می کنیم. در پایان اطلاعات را بازبینی می کنیم. پیش از نصب، پیش نیاز ها نصب توسط Wizard مورد بررسی قرار می گیرد و سپس مراحل نصب آغاز می گردد.

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

کاراهایی را که یک مدیر شبکه باید انجام دهد به شرح زیر است :

-نصب ، پیکربندی و پشتیبانی شبکه محلی یک سازمان ، یا سیستم اینترنت و یا بخشی از یک سیستم شبکه ای

 -رسیدگی به سخت افزار و نرم افزار های شبکه

-نظارت بر شبکه و اطمینان از موجودیت شبکه برای همه کاربران عضو دامین

-انجام حفاظت های لازم برای تامین موجودیت شبکه، از مهمترین وظایف ومهارت های مورد نیاز یک مدیر شبکه و سیتسم های کامپیوتری است.

 این در حالی است که مدیر کامپیوتر کارهایی را که انجام می دهد تنها بر روی سیستم خود اعمال میکند.

یک مدیر شبکه با مفاهیم گوناگونی همچون مفاهيم پروتكل TCP/IP ، مدل مرجع OSI  ، سرويس ها  و.... باید آشنا باشد در حالی که یک مدیر کامپیوتر احتیاجی به این مفاهیم در این اندازه ندارد.

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

در قسمت قبل مقاله سرویس WDS را راه اندازی کرده و پیکربندی و پیاده سازی تنظیمات مربوط به کنسول آن را انجام دادیم حال در این قسمت به
آموزش Add کردن فایل های Boot.wim و Install.wim ، برای نصب ویندوز7 تحت شبکه از طریق سرویس WDS می پردازیم .برای معرفی کردن فایل Boot
Image به سرویس WDS ، پیش از هر کاری باید DVD نصب ویندوز 7 را در DVD-Rom قرار دهیم . در این مرحله چند نکته را باید در نظر داشت : برای Deploy کردن نسخه های مختلف ویندوز (32 یا 64 بیتی) باید در نظر داشت که پردازشگر سیستم ما چند بیتی است ؟ مثلا اگر نسخه 64 بیتی را Deploy کنیم در حالیکه سیستم ما 32 بیتی است با مشکل عدم سازگاری سخت افزار و application/driver مواجه خواهیم شد .بنابراین اگر CPU ما 32 بیتی باشد تنها قادر به Deploy کردن نسخه 32 بیتی ویندوز 7 خواهیم بود . Boot image در بردارنده Windows PE می باشد توصیه می شود که همیشه از آخرین ورژن Windows PE استفاده کنیم ، انتخاب Boot image های قدیمی می تواند مشکل ساز باشد. این قضیه برای Service pack های مختلف ویندوز ها نیز صادق است .

Add کردن Boot Image :

Capture Image:

ساختن Image Group:

استفاده از ابزار Sysprep موجود در ویندوز 7 برای گرفتن ایمیج:

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

تصور کنید در یک سازمان با تعداد کلاینت بالا وظیفه ی ارتقا و یا تغییر ویندوز های سازمان و نیز نصب سیستم عامل بر روی سیستم های خام بر عهده شماست ، مسلما رفتن پای هر سیستم به صورت فیزیکی و نصب ویندوز بر روی هر کامپیوتر به صورت مجزا مشکلاتی را به دنبال داشته و نیازمند صرف وقت بسیاری است از این رو مایکروسافت برای نصب ویندوز ها در شبکه به صورت متمرکز سرویسی ارائه داده که در این مقاله به معرفی آن می پردازیم . WDS یا Windows Deployment Services نقشی است که به واسطه آن می توان به صورت متمرکز به نصب ویندوز روی کامپیوتر های موجود در شبکه پرداخت و دیگر نیازی به نصب مستقیم ویندوز از طریق DVD روی هر سیستم نیست .WDS در واقع نسخه ی بروز شده ی سرویس RIS می باشد.RIS یا Remote Installation Services تکنولوژیی برای نصب ویندوز به صورت اتوماتیک می باشد که می توانیم از آن برای ساخت و ایجاد ایمیج نصب یک سیستم عامل و یا تکمیل تنظیمات کامپیوتر از جمله تنظیمات دسکتاپ و Application ها استفاده کنیم . که در نهایت این ایمیج ها از طریق شبکه برای نصب در اختیار کاربران کامپیوتر ها قرار می گیرند . از تکنولوژی RIS عموما برای deploy کردن ایمیج ها در سازمان هایی با مقیاس بزرگ استفاده می شود و برای نصب سیستم عامل روی کامپیوتر های شخصی و یا سازمانهای کوچک روند نصب را بسیار کند می کند . درWDS ویندوز 2008 R2 نسبت به نسخه موجود در ویندوز سرور 2003 تغییراتی صورت گرفته و تکامل یافته است تغییرات ایجاد شده به شرح زیر است :

• Driver provisioning: : قابلیت اضافه کردن و پیکربندی Driver package ها روی سرور و سپس Deploy کردن آنها در طی فرایند نصب روی سیستم کلاینت ها بر اساس سخت افزار آنها است . این قابلیت تنها زمانی پشتیبانی می شود که قصد deploy کردن ایمیج ویندوزهای vista SP1 و ویندوز سرور 2008 و 2008 R2 را برای نصب داشته باشیم.
• اضافه کردن درایور ها برای boot image ها که تنها برای boot Image موجود در DVD نصب ویندوز 7 و ویندوز سرور 2008R2 در دسترس است.
• Multicasting:شرایط انتقال و ارسال Install Image های ایجاد شده در WDS را به کمک multicasting فراهم می آورد. همچنین قابلیت قطع ارتباط با کلاینت های کند و نیز ارسال ایمیج با استفاده از جریان هایی چندگانه با سرعت های متفاوت را دارا می باشد. برای فعال کردن این قابلیت می توانیم در کنسول WDS روی نام سرور راست کلیک کرده و با انتخاب Properties در تب Multicast تنظیمات را انجام دهیم .
• VHD support: در ویندوز سرور 2008R2 شرایط برای Deploy ایمیج های ذخیره شده روی یک هارد دیسک مجازی (با پسوند .vhd) بر روی یک کامپیوتر فیزیکی (غیر مجازی ) که که از WDS استفاده می کند مهیا است. تنها با استفاده از Command می توانیم ایمیج روی هارد دیسک مجازی را Deploy کنیم . Deploy کردن ایمیج های با پسوند .vhd دقیقا همانند deploy ایمیج های موجود با پسوند .wim می باشد.برای این منظور از دستور WDSUTIL برای افزودن و پیکربندی اینگونه ایمیج ها استفاده می کنیم .
• Extensibility: این قابلیت موجب می شود که بتوانیم به کمک Multicasting شرایط انتقال داده ها و ایمیج ها را بر روی یک سرورStand-alone که به آن Transport Server نیز می گویند، فراهم کنیم . این ورژن یک PXE provider دارد که اجازه بوت کردن کلاینت ها را به ما می دهد . ) Transport Server در واقع یک Stand-alone سرور است که نیازی به اکتیو دایرکتوری دومین کنترلر و سرویسهای DNS و DHCP ندارد )
• IPv6: این ورژن برای انجام انتقالات بصورت Multicast از Ipv6 استفاده می کند.
• پشتیبانی از Extensible Firmware Interfaceیا (EFI): پشتیبانی بوت شدن کامپیوترهای 64 بیتی را از طریق EFI فراهم می کند از جمله اینکه قابلیت Auto-add policy و نیز Deploy کردن Boot image ها را با استفاده Multicasting پشتیبانی می کند. EFI یک BIOS استاندارد و توسعه یافته است که توسط شرکت اینتل با انتشار IA-64 ) معماری جدید CPU های 64 بیتی ) که تا حد زیادی ویژگی های موجود در BIOS را بهبود می بخشد ،عرضه شد.

---

نصب سرویس Windows Deployment Services

---

• ایجاد دومین کنترلر (نصب نقش ADDS) سروری که رول WDS روی ان نصب است باید عضو دومین باشد.
• DNS سرور
• DHCP سرور (استفاده از محیط PXE یا Preboot execution Environment برای نصب ویندوز نیازمند DHCP برای دریافت IP در محدوده IP سرور می باشد. )
• NTFS volume برای ذخیره ایمیج باید فرمت درایو انتخابی NTFS باشد.
• Credential یا اعتبار نامه : برای نصب رول WDS کاربر ما باید عضو گروه Local Administrators روی سرور و برای initialize سرور باید عضویت گروه Domain Users را دارا باشد.
• نصب نرم افزار Windows Automate Installation Kit یا WAIK . استفاده از این Component اختیاری است که بواسطه آن می توانیم Unattended File ها را ایجاد کنیم .

• انتخاب گزینه اول به معنی عدم پاسخگویی سرور به در خواست هر کلاینتی برای نصب ویندوز می باشد.
• انتخاب گزینه دوم موجب شده که سرور تنها به درخواست کلاینتهای شناخته شده پاسخ دهد.
• و اما گزینه سوم بیانگر پاسخ سرور به تمامی کلاینتها (شناخته شده و ناشناس )می باشد . همچنین می توانیم با مارک دار کردن گزینه در نظر گرفته شده برای این بخش تعیین کنیم که به درخواست های کلاینتهای ناشناس مبنی بر نصب ویندوز توسط ادمین پاسخ داده شود .

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

• هر کسی از نظر فیزیکی دسترسی به سرور را نداشته باشد
• حتی الامکان سرور فاقد درایو نوری باشد
• Syskey  روی DC فعال باشد

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

ایزوله سازی سرورها یا Server Isolation چیست ؟

درخواست کردن ( Requesting ) یا نیازداشتن ( Requiring ) ؟

انجام تنظیمات احراز هویت یا Authentication

• (Computer and User ( using Kerberos V5 : اگر شما گزینه دوم از Authentication Method ها که( Computer and User (using Kerberos V5, می باشد را انتخاب کنید ف هر ارتباطی که به یک هاست ایزوله شده برقرار می شود می بایست با استفاده از پروتکل Kerberos احراز هویت شود. اگر هر دوی Computer ها و User ها عضو دامین هستند ، احراز هویت بصورت خودکار انجام می شود و کاربر در این فرآیند دخالتی نخواهد داشت. این روش پیاده سازی احراز هویت ضمن اینکه درجه امنیتی مناسبی دارد ، برای پیاده سازی نیز جزو راحت ترین موارد می باشد ، بنابراین در اکثر سناریوهای سازمانی استفاده از چنین روشی برای ایزوله سازی پیشنهاد می شود.

• (Computer ( using Kerberos V5: اگر گزینه( Computer (using Kerberos V5 را انتخاب کنید ، احراز هویت فقط برای Computer ها انجام خواهد شد. به زبان دیگر اگر Computer ای که قصد برقراری ارتباط با سرور هاست را دارد عضو دامین باشد دیگر نیازی نیست که کاربر آن احراز هویت شود .

• Computer Certificate : این گزینه صرفا به کامپیوترهایی اجازه برقراری ارتباط با سیستم هاست ایزوله شده را می دهد که آن کامپیوتر از یک Certification Authority معتبر که هاست نیز به آن اعتماد داد Certificate دریافت کرده باشد ، در غیر اینصورت به ارتباط اجازه برقراری نخواهد داد. این روش امنی ترین روش و البته کمی مشکل برای پیاده سازی می باشد.

• Health Certificates : نزدیک دکمه Customize IPsec Settings در انتهای تصویر یک چک باکس جالب وجود دارد که به آن Accept Only Health Certificates گفته می شود ، این چک باکس یک سطح امنیتی علاوه بر سازمان به ارتباط شما می دهد. اگر IPsec با ترکیب سرویس NAP راه اندازی شده باشد ، صرفا به ارتباطاتی اجازه برقراری می دهد که توسط سرویس Health Registration Authority سرویس NAP تایید شده و دارای Certificate آن باشند.

• Advanced : در پایین صفحه شما گزینه ای به نام Advanced را مشاهده می کنید که به شما اجازه می دهد که بتوانید روش های احراز هویت متعددی را انتخاب کنید که در فازهای مختلف انجام شدن فرآیند احراز هویت IPsec مورد استفاده قرار بگیرند. با انتخاب گزینه customize می توانید تک تک تنظیمات احراز هویت در هر مرحله را پیکربندی کنید ، این گزینه معمولا به دلیل پیچیدگی های زیادی که دارد مورد استفاده قرار نمی گیرد.

Network Profile چیست ؟

پیاده سازی Inbound Rule های فایروال

پیکربندی Exemptions ( معاف کردن )

نکته بسیار بسیار مهم

استفاده از Group Policy

نتیجه گیری

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

در این مقاله و مقاله بعدی قصد دارم به طریقه ایجاد Home Group بپردازم. از آنجا که از ملزومات استفاده از این قابلیت ، آشنائی با Libraries (کتابخانه ها) در ویندوز است. لذا در این قسمت با این موضوع آشنا خواهیم شد.Libraries در واقع امکان دسته بندی فایلها و فولدرهای سیستم را بر اساس زمان، نوع و ... فراهم و علاوه بر این امکان Share کردن این اطلاعات را با سایر اعضای Home Group با آسان ترین نحو و بصورت هوشمند، امکان پذیر می نماید. اگر My Computer را باز کنیم در سمتِ چپِ پنجره باز شده، عنوان Libraries را خواهیم دید. همانگونه که ملاحظه میکنید Libraries از 4 بخش Documents, music, Pictures , Videos و هر بخش از دو قسمت با عنوان های …My و … Public، بصورت پیشفرض تشکیل شده است.

قسمت …My شامل فولدرهای شخصی هر کاربر میباشد و قسمت …Public مربوط به فولدرهای عمومی مشترک برای تمامی کاربرها در یک سیستم میباشد. در ضمن فولدرهای Public برای شیر کردن اطلاعات در Home Group مورد استفاده قرار میگیرند.

حالا برای دسته بندی اطلاعات سیستم خود به طریق زیر عمل نمائید، با توجه به تصاویر ذیل، ابتدا به My Computer رفته و در قسمت Libraries برای دسته بندی فایلهای صوتی کامپیوتر خود، بر روی عنوان Music راست کلیک نموده و Properties را انتخاب کنید،



سپس گزینه Include a Folder را انتخاب و آدرس فولدر مورد نظرتان را که حاوی موزیک است مشخص کنید و بر روی گزینه Include Folder برای اضافه شدن به Library ، کلیک کنید. و به همین ترتیب با تکرار این عمل سایر فولدرهای موجود در سایر درایوها را اضافه نمائید،



در همین قسمت (تصویر زیر) شما قادر به حذف (Remove) کردن مکانهای انتخاب شده (Location) نیز میباشید.



و با انتخاب گزینه های Apply و OK ، قسمت Music در Libraries با محتوای فولدرهای معرفی شده، بصورت زیر نمایان خواهد شد.



برای سایر قسمتهای Documents, Pictures , Videos نیز میتوانید به همین صورت عمل کنید و فایلهای سیستم خود را دسته بندی نمائید. روش دیگر برای معرفی فولدرهای مورد نظر این است که بر روی عنوان هر یک از قسمتهای Documents, music, Pictures , Videos کلیک نموده و طبق تصویر زیر عمل نمائید:



لازم به ذکر است شما میتوانید حتی یک Library جدید بسازید، به یکی از روشهای در تصویر زیر:



و سپس نامی برای آن انتخاب کنید و با بازکردن آن به ویزارد معرفی فولدرها یعنی (Include a Folder) داخل شوید و طبق توضیحات قبلی عمل نمائید:



همانگونه که ملاحظه کردید با توجه به مکان هائی که معرفی مینمائید، موزیکها و یا سایر اطلاعات سیستم شما به صورت دسته بندی شده و با دسترسی سریع و آسان در اختیار شما قرار میگیرد. و در مقاله بعدی به راحتی میتوانید قسمتی و یا کل اطلاعات موجود در Libraries را با راه اندازی Home Group با سایر اعضای گروه به اشتراک بگذارید.

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

Join کردن کامپیوتر Client به Domain در صورت زیاد بودن تعداد clientها، میتواند بسیار کار وقت گیری باشد. در نتیجه در صورتی که بتوانیم زمان انجام این کار برای هر کامپیوتر را، هرچند به مدت کمی کوتاه کنیم، در وقت خود صرفه جویی کرده ایم.

در این آموزش میخواهیم با استفاده از 2 دستور netsh و netdom در قالب ایجاد یک batch فایل در زمان انجام این کار صرفه جویی کنیم.
برای استفاده از دستور netdom در ویندوز XP، نیاز به نصب support tools داریم که در CD ویندوز XP قرار دارد، ولی در ویندوز 7 نیازی به نصب این مجموعه نداریم.



با استفاده از دستور زیر میتوان آدرس 192.168.1.3 را برای ip address و 255.255.255.0 را به عنوان subnet mask قرار داد:

دستور زیر نیز 192.168.1.2 را برای dns کامپیوتر client اختصاص می دهد:

مرحله بعد استفاده از دستور netdom برای join کردن کامپیوتر client به domain است. قالب دستور به صورت زیر است:

در دستور بالا اگر مقدار ستاره را برای password قرار دهیم بعد از اجرای این دستور پسورد کاربر domain مورد نظر از ما پرسیده می شود. ولی میتوان به جای ستاره پسورد را نیز در این دستور قرار داد.
برنامه notepad را باز میکنیم و این 3 دستور را در آن نوشته و با پسوند bat. ذخیره میکنیم.

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

ایمن سازی یک پوشه به اشتراک گذاشته شده

نتیجه

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

در این مقاله برای تکمیل مقالات قبلی در خصوص سطح دسترسی فایل صحبت خواهیم کرد. در مقاله قبلی به این موضوع اشاره کردیم که پوشه های اشتراکی هم می توانند توسط سطوح دسترسی اشتراکی یا Share Permissions و یا سطوح دسترسی فایل و پوشه یا NTFS Permissions ایمن سازی شوند. در مقاله قبلی به شما آموزش سطوح دسترسی اشتراکی و چگونگی اعمال آنها بر روی پوشه های اشتراکی را شرح دادیم و گفتیم که علاوه بر این نوع سطح دسترسی شما می توانید با استفاده از NTFS Permissions نیز پارامترهای امنیتی بیشتری را به فایل ها و پوشه های خود اضافه کنید . در این مقاله به شما آموزش اعمال کردن سطوح دسترسی فایل و پوشه را از طریق NTFS Permisions را به شما آموزش خواهیم داد .

دستور Convert

همانطوری که قبلا هم شرح دادم برای اینکه بتوانیم از NTFS Permissions برای ایمن سازی فایل ها و پوشه ها استفاده کنید ، درایو کامپیوتر شما بایستی توسط فایل سیستم NTFS فرمت شده باشد .اگر درایو کامپیوتر دارای فایل سیستم FAT یا FAT32 باشد صرفا میتوان از سطوح دسترسی اشتراکی استفاده کرد و قابلیت سطح دسترسی فایل و پوشه وجود ندارد . خبر خوب این است که شما برای اینکه بتوانید فایل سیستم های FAT و FAT32 را به NTFS تبدیل کنید نیازی نیست که درایو خود را فرمت کنید . شما می توانید با استفاده از دستور Convert اینکار را انجام بدهید . اگر درایو کامپیوتر شما از الان NTFS است دیگر نیازی به انجام این مرحله نیست و می توانید از این مرحله عبور کنید .

استفاده از دستور Convert بسیار ساده است ، شما براحتی و در ساده ترین حالت ممکن می توانید با وارد کردن دستور Convert و مشخص کردن نام درایو کامپیوتر آنرا به NTFS تبدیل کنید . برای مثال شما می خواهید درایو D را که دارای فایل سیستم FAT32 است را به فایل سیستم NTFS تبدیل کنید بدون اینکه اطلاعات شما از بین برود ، دستور مورد نظر به شکل زیر خواهد شد :
معمولا همین دستور ساده کار ما را راه می اندازد ، دو سویچ برای این دستور وجود دارد که پیشنهاد می کنم که از آنها نیز استفاده کنید .اولین سویچ استفاده از /X در انتهای دستور است . این دستور به درایو دستور می دهد که در هنگام تبدیل به حالت dismount در بیاید تا زمانی که فرآیند تبدیل کامل شود . دلیل استفاده از این سویچ این است که از تخریب فایل هایی که در هنگان تبدیل شدن به NTFS باز هستند جلوگیری می کند . در صورت عدم استفاده از این سویچ ممکن است در هنگام تبدیل شدن فایل های باز دچار مشکل شوند .

سویچ دیگری که به شما پیشنهاد می کنم که از آن استفاده کنید سویچ /Nosecurity است . این سویچ به دستور می گوید که پس از تبدیل شدن به NTFS دسترسی به محتویات درایو را برای همه مجاز بدان و به همه یا به اصطلاح Everyone دسترسی کامل به درایو را بده . این دستور به شما این قابلیت را میدهد که بتوانید پس از انجام شدن فرآیند تبدیل ، بتوانید از اول تمامی دسترسی های کاربران به سیستم را ایجاد کنید . در صورت عدم استفاده از این دستور ، سیستم بصورت پیشفرض دسترسی ها را برای کاربران ایجاد می کند . بعد از اینکه هر دوی این سویچ ها به دستور convert اضافه شد ، دستور به شکل زیر در می آید :

NTFS Permissions

در بیشتر مواقع پیاده سازی NTFS Permissions بسیار ساده است . فقط کافیست بر روی پوشه یا فایلی که می خواهید راست کلیک کنید و گزینه Properties را بزنید . پس از ورود به قسمت Properties تب Security را انتخاب کنید و تصویری مشابه شکل الف مشاهده خواهید کرد :


شکل الف : NTFS Permissions با استفاده از تب Security موجود در Properties پوشه ها و فایل ها پیاده سازی می شود

همانطور که در شکل مشاهده می کنید ، قسمت بالایی تب Security دارای یک لیست از کاربران و گروه های می باشد . شما می توانید براحتی با استفاده از دکمه Add و یا Remove کاربران و گروه ها را اضافه و حذف کنید .شما براحتی ابتدا بر روی گروه یا کاربر مورد نظر خود در قسمت بالایی کلیک کنید و سپس در قسمت پایین با استفاده از چک باکس های موجود دسترسی های مورد نظر خود را تعیین کنید .

Permission ها یا سطوح دسترسی که در قسمت پایین تب مشاهده می کنید تا حد زیادی مفهوم و قابل درک هستند و فکر نمی کنم توضیحاتی در مورد اینکه چه دسترسی هایی را به افراد می دهند لازم باشد ارائه کنیم . دو مورد هست که شما بایستی در خصوص این تب بدانید ، اولین نکته این است که شما می توانید یک سطح دسترسی را در حالت Allow و یا Deny و یا اینکه هیچکدام قرار بدهید . همیشه در ذهن داشته باشید که دسترسی Deny بر روی دسترسی Allow به اصطلاح Override کرده و جایگزین می شود . نکته دیگری هم در این میان هست ، اگر شما به کسی دسترسی ندهید ، یا به قولی هیچکدام از این چک باکس ها را پر نکنید به این معناست که به وی دسترسی مورد نظر را نداده اید مگر اینکه از طریق قابلیت inheritance یا ارث بری بتواند به منبع مورد نظر دسترسی پیدا کنید . در خصوص ساختار موروثی و inheritance بعدا بیشتر صحبت خواهیم کرد .

نکته دیگری که قابل تامل است این است که ، با اینکه شما توانایی این را دارید که به یک کاربر خاص و یا یک گروه سطح دسترسی مورد نظر خود را بدهید اما دادن سطح دسترسی به تک تک کاربران کار واقعا غیر معقول و بی کلاسی در شبکه محسوب می شود . در مقاله های قبلی در خصوص ساختار گروه ها صحبت کردیم و دلیل اصلی ایجاد گروه ها و مدیریت بهتر بر روی کاربران و منابع شبکه از این طریق را بررسی کردیم .

نکته بعدی که شاید در تصویر مشاهده کرده باشید وجود دکمه ای به نام Advanced است . با توجه به اینکه این مقاله در سطح مقدماتی نوشته شده است قصد ندارم زیاد در خصوص دکمه Advanced و امکاناتی که این دکمه در اختیار ما قرار می دهد صحبت کنیم اما دو مورد بسیار مهم است که در خصوص NTFS Permissions بایستی به آن توجه کنید .اگر بر روی دکمه Advanced کلیک کنید ، تنظیمات مربوط به آن مشابه شکل ب مشاهده می شود . به دو چک باکسی که در انتهای تصویر و قسمت Permissions نمایش داده شده است توجه کنید .


شکل ب : دو عدد چک باکس در پایین قسمت Permissions ها قرار دارد که به شما اجازه مدیریت ارث بری یا inheritance را می دهد.

سطوح دسترسی فایل یا NTFS Permissions مفهومی با عنوان ارث بری یا Inheritance را معرفی کردند . این مفهوم به این معناست که شما هر سطح دسترسی را به پوشه ها بدهید ، همین سطح دسترسی به تمامی زیر مجموعه های این پوشه نیز اعمال می شود . اولین چک باکس در این قسمت بصورت پیشفرض تیک خورده است . این تیک باعث می شود که هر دسترسی به این پوشه اعمال شود به تمامی زیر مجموعه ها نیز اعمال شود و در واقع تاییدی بر بوجود آمدن خاصیت inheritance است .چک باکس بعدی به شما این اجازه را می دهد که بتوانید این خاصیت را غیر فعال کنید و در ادامه هرگونه دسترسی که مد نظر خودتان است را به پوشه ها و فایل ها بدهید .

همانطوری که تصور کردید این چک باکس ها بسیار قابلیت های زیادی دارند و عدم توجه به آنها و انجام تنظیمات نادرست بر روی آنها می تواند به شدت ما را در شبکه دچار مشکل کند . پیشنهاد همیشگی من به تازه کاران این است که به هیچ عنوان با این چک باکس ها کاری نداشته باشید . البته این پیشنهاد خود مایکروسافت هم هست .

تضادها و مشکلات

یکی از نکات مهم در سیستم عامل ویندوز بوجود آمدن مغایرت ها و تضاد های امنیتی بین شیوه کارکرد فایل سیستم NTFS و روشی که تنظیمات امنیتی در ویندوز کار می کند است . برای مثال فکر کنید که یک کاربر محدود شده ناخواسته در گروهی عضویت پیدا می کند که دسترسی کاملی به پوشه های اشتراکی و فایل های ویندوز دارد ، به دلیل اینکه در عضویت این گروه جدید در آمده است ، کلیه دسترسی هایی که این گروه دارا می باشد را بدست می آورد . به یاد مفهوم Group Nesting که در مقالات قبلی به آن اشاره کردم بیافتید که چه اتفاقی ممکن است در این مورد رخ دهد . ممکن است در همین لحظه کلیه تنظیمات امنیت ما دچار مشکل شده و نظم شبکه شما به هم بریزد .

با توجه به اینکه این سری مقالات برای مبتدی ها نوشته شده است ، من وارد پیچیدگی های کاری و قوانینی که در این زمینه وجود دارد نمی شوم . فقط نکته بسیار مهم در این قوانین این است که دسترسی Deny همیشه و همیشه بر روی دسترسی های دیگر override یا جایگزین می شود . همیشه این نکته را در ذهن داشته باشید . برای اینکه بتوانید متوجه شوید که در نهایت چه نوع دسترسی به کاربر مورد نظرتان اعمال می شود ، فارق از اینکه در چه گروه هایی عضو هست ، استفاده از تب Effective Permissions است ، در این تب به شما اعلام می شود که کاربر مورد نظر در نهایت چه نوع دسترسی به منابع سیستم و این پوشه یا فایل خواهد داشت .

خوب تا همین الان وارد قسمت Advanced و انجام تنظیمات امنیتی شده ایم ، در همینجا به تب Effective Permissions بروید و در نهایت در این تب تصویری مشابه شکل ج را مشاهده خواهید کرد . این تب به شما این اجازه را می دهد که نام کاربری یا گروه مورد نظر خود را وارد کنید و مشاهده کنید که در نهایت چه نوع دسترسی برای این کاربر یا گروه خاص اعمال شده است .


شکل ج : تب Effective Permissions به شما امکان این را می دهد که بتواندی دسترسی های نهایی که به یک کاربر یا گروه اعمال شده را ببینید
اگر اطلاعات بیشتری در خصوص Effective Permissions نساز دارید بر روی لینکی که در پایین همان تب وجود دارد کلیک کنید و اطلاعات مورد نظر خود را بدیت بیاورید .

نتیجه

خوب در نهایت این سری از مقالات مقدمات شبکه تمام شد . به جرات می توانم بگویم که این مجموعه کاملترین مجموعه ای بوده که تاکنون در خصوص شبکه نوشته ام . امیدوارم که مورد توجه شما دوستان عزیز قرار گرفته باشد و برایتان آرزوی موفقیت دارم ، اگر ابهامی در هر قسمت از مقاله ها برایتان پیش آمد فورا در ادامه مقاله مربوطه اعلام نظر کنید که رسیدگی شود . ممنونم از همه شما دوستان که وقت خودتون رو صرف خوندن این سری مقالات کردین . فقط دعای خیر شما برای ادامه کار این بنده حقیر دنیایی ازرش داره . موفق باشید.

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

File System Quotas برای محدود کردن فضایی که کاربران به طور مثال از یک فایل سرور استفاده می کنند به کار می رود, Disk Quota از بعد از ویندوز 2000 موجود می باشد. این ویژگی مقدار فضای مورد استفاده کاربران را روی یک NTFS volume محدود می کند, اگر سرور شما تنها یک single storage volume داشته باشد و نیاز به اعمال Quotas روی فولدر های متفاوت در این volume را داشته باشید Disk Quota به شما کمکی نخواهد کرد.File system quotas برای اولین بار در ویندوز سرور 2003R2 معرفی شد, همچنین بخشی از رل File server در ویندوز سرور 2008 و 2008R2 می باشد. می توانیم Quotas رو برای فولدر های خاص موجود در یک volume تنضیم کنیم, می تونیم از Template ها استفاده کنیم و همجنین می تونیم Quotas رو به گونه ای تنضیم کنیم که به شکل خودکار به subfolder های یک فولدر نیز اعمال شود و .......! در سرور 2008 به بعدی file system quotas به وسیله File Server Resource Manager (FSRM) console (که به عنوان سرویس رلی در فایل سرویس نصب می شود) اداره می شود.
در این مقاله به اعمال Disk Quotas به کاربرانی که روی فایل سرور دسترسی دارن و هر یک به نوعی فولدری مختص به خود در آن دارند می پردازیم.
روی DC داخل کنسول Active directory یک OU داریم که کاربران این OU فایل سرور دسترسی دارند همچنین در این OU گروهی داریم از نوع global که کاربرانی که به فایل سرور دسترسی دارن عضو ایم گروه می باشند و فایل سرور را روی Member server داریم.برای راه اندازی فایل سرور می تونید به مقاله های اقای تقی زاده که زحمتشون رو کشیدن مراجعه کنید :
راه اندازی فایل سرور

پیاده سازی سناریو :
داخل کنسول Active directory یک OU مشخص ساخته شده که کاربران این OU عضو گروه مشخصی شدند که داخل همین OU ساختیم

سپس به Member server رفته داخل Server manager روی roles کلیک راست و روی Add roles کلیک می کنیم با ادامه ویزارد گزینه File services را انتخاب می کنیم و پیش می ریم تا پنجره Select role services , در این جا گزینه هایDistributed file system و File server resource manager را انتخاب می کنیم, اما به جای این مراحل نیز می توان ابتدا فولدری به عنوان فایل سرور ایجاد کنیم سپس به Server manager بریم و در پنجره Select role srvices فقط گزینه file server resource manager انتخاب و نصب کنیم و بعد در DNS برای member server یک Cname تعریف کنیم



در این جا یک Namespace مناسب وارد می کنیم



در این بخش مشخص می کنیم کاربر ها با وارد کردن کدام ادرس به فایل سرور وصل بشن که گزینه اول با نام دومین و گزینه دوم با استفاده از نام سروری که فایل سرور روی ان قرار گرفته است



در قسمت بعد ادمین شبکه را وارد می کنیم تا امکان پیاده سازی File service را داشته باشد
در این پنجره نام Namespace ای که وارد کردیم اینجا مشاهده می کنیم با کلیک روی Add می تونیم دیگر فولدر های Share شده روی دیگر سیستم ها رو این جا اضافه کنیم, اما در این سناریو هیچ فولدر دیگری اضافه نشده است



در این جا می تونیم مشخص کنیم مقدار فضای استفاده شده در هر volume برای ما monitor بشه, بعد از انتخاب درایو مورد نظر در پایین همیت قسمت روی options کلیک کرده و گزینه Quota usage report را نیز تیک می زنیم




سپس ویزارد رو تا پایان ادامه داده واین فایل سرور را نصب می کنیم, بعد از نصب به درایو C رفته وارد فولدر DfsRoot شده و روی فولدر Namespace ای که ساختیم properties گرفته و به تب sharing می ریم و در این تب با انتخاب Advanced sharing به این قسمت رفته و Everyone رو حذف می کنیم و سپس ادمین شبکه, گروهی که قرار به فایل سرور دسترسی داشته باشه را اضافه می کنیم و این دسترسی ها رو بهشون اعمال می کنیم



بعد از اتمام مرحله فوق به کنسول Active directory می ریم و در OU مورد نظر تمام کاربران را انتخاب کرده و proprties می گیریم و به تب profile می ریم و طبق تصویر تغییرات را اعمال می کنیم, اگر هم به جای تنظیم namespace از Cname استفاده کردیم Cname را به جای Domain name وارد می کنیم, بعد از انجام این کار روی هر کاربر properties بگیریم و به تب profile اش بریم در قسمت home folder مشاهده می کنیم به طور مثال home.maz\fsrmtest\ft1\\



پیاده سازی Disk Quotas :
به member server می ریم, وارد کنسول file server resource manager شده به قسمت Quota Managment رفته و Quota Template رو انتخاب می کنیم در سمت راست Create Quota Template را انتخاب کرده و با توجه به محدودیت مد نظر یک نمونه می سازیم که در این جا محدودیت برای هر کاربر 300MB در نظر گرفته شده



سپس در همین کنسول به Quotas رفته و در سمت راست create quota رو انتخاب می کنیم و طبق شکل وارد می کنیم, در Quota path فولدری که قرار این quota روش اعمال بشه را مشخص می کنیم



خوب کارمون دیگه به پایان رسیده حالا از پشت کلاینتی با کاربری که به فایل سرور دسترسی دارد logon می کنیم و به computer می ریم در این پنجره فولدر کاربر روی فایل سرور این جا به مقدار حجمی که می تونه استفاده کند را مشاهده می کنیم, کاربرانی که به فایل سرور دسترسی دارند می تونند با وارد کردن این ادرس در Run به خود فایل سرور برن یا این که این ادرس رو از طریق پالیسی براشون map drive کنیم (domain name\namespace\\)



با برگشت به قسمت Quotas می تونیم مشاهده کنیم که هر کاربر چه میزان از فضای قابل دسترس اش را استفاده کرده است



اگر کاربری بیش از فضای قابل استفاده اش فایل روی فایل سرور قرار دهد با پیغام زیر مواجه می شود البته به هنگام اضافه کردن فایل تا میزانی که فضای قابل دسترس کاربر اجازه می دهد اون فایل copy می شود, باز هم به قسمت quotas برگردیم مشاهده می کنیم




امیدوارم که مورد توجه دوستان قرار گرفته باشد.

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

گام هشتم - استفاده از فایل سرور به شکل آفلاین

در مقالات قبلی راه اندازی فایل سرور ما به بررسی برخی از مهمترین موارد مورد نیاز برای طراحی درست و اصولی یک فایل سرور پرداختیم . در این مقاله به بررسی آفلاین فایل ها ( Offline Files ) و نقش آن در شبکه برای کمک کردن به کاربران در استفاده از فایل سرور می پردازیم . آفلاین فایل ها یک ویژگی در ویندوز7 و ویندوز xp می باشد که به کلاینت های شبکه این اجازه را می دهد که یک کپی از فایل های مورد نیاز خود که در پوشه های به اشتراک گذاری شده در فایل سرور قرار دارند را به شکل محلی در کامپیوتر خود کش نماید تا زمانی که به هر دلیلی ارتباط آنها از شبکه قطع می شود ، باز بتوانند کار با فایل های مورد نیاز خود در فایل سرور را ادامه دهد . منتها اینبار کاربر در حالت قطع از شبکه ، با فایل های ذخیره شده در کش سیستم خود کار می کند و زمانی که ارتباط سیستم کاربر با شبکه دوباره برقرار می شود ، فایل های موجود در کش داخلی سیستم او با فایل های موجود در سیستم فایل سرور همگام سازی ( synchronizes ) می شود .

به طور پیش فرض هر کاربر می تواند با کلیک راست کردن بر روی فایل های موجود در فایل سرور و انتخاب گزینه Always Available Offline ، آنها را برای استفاده آفلاین در سیستم خود کش نماید . زمانی که کاربر فایل مورد نظر را در وضعیت آفلاین قرار می دهد ، هر موقع که نسخه جدیدی از آن فایل ایجاد گردد یا در آن تغییراتی ایجاد شود ، آنگاه نسخه قدیمی فایل در کش سیستم دور انداخته می شود و جدیدترین نسخه از فایل در سیستم کاربر دوباره کش می شود .

زمانی که به اینترنت وصل هستید و صفحات اینترنتی را با مرورگر خود باز می کنید ، آن صفحات به شکل محلی در سیستم شما کش می شود و هر موقع که اینترنت قطع می شود باز می توانید با قرار دادن مرورگر خود در وضعیت آفلاین ، همان صفحات اینترنتی گذشته را دوباره مشاهده نمایید . شیوه کار آفلاین فایل ها هم شبیه کار با صفحات اینترنتی می باشد و هر موقع که اتصال شما در شبکه قطع می شود ، باز می توانید با فایل های آفلاین کار نمایید . در ضمن هنگامی که فرآیند کش کردن فایل کامل شد ، فایلی که کاربر برای استفاده آفلاین انتخاب کرده است به شکل زیر برای کاربر نمایش داده می شود.




ویندوز7 به صورت خودکار فایل های کش شده در سیستم را حذف نمی کند ، و وظیفه حذف آنها را به عهده خود کاربر می گذارد که شیوه حذف آنها در ادامه گفته خواهد شد .
زمانی که اتصال یک کاربر با شبکه قطع می شود ، اگر آن کاربر اقدام به تغییر فایل آفلاین ( فایل کش شده درون سیستم محلی کاربر ) نماید ، وقتی که دوباره اتصال برقرار می شود ، فایل آفلاین تغییر کرده درون کش سیستم کاربر با فایل اصلی درون پوشه به اشتراک گذاری شده در سیستم فایل سرور جایگزین می شود .
و زمانی که فایل درون پوشه سیستم فایل سرور تغییر کند ، آنگاه این فایل در فرآیند همگام سازی (synchronization process ) بر روی فایل آفلاین کش شده درون سیستم کاربر بازنویسی (overwrites ) می شود.
ولی اگر زمانی که شبکه قطع می باشد ، فایل موجود در پوشه به اشتراک گذاری شده فایل سرور و فایل آفلاین موجود در کش سیستم کاربر ، هر دو تغییر کنند ، آنگاه زمانی که شبکه دوباره وصل می شود یک تضاد ( conflict ) میان این دو فایل به وجود می آید که کاربر لازم است با استفاده از Sync Center به حل این تضاد بپردازد که در ادامه مقاله با شیوه استفاده از Sync Center و نحوه حل تضادهای آفلاین فایل ها با استفاده از آن ، می پردازیم .

ویژگی Offline Files ها در ویندوز7 دارای چهار حالت عملیاتی زیر می باشد :

Online mode : تغییرات ایجاد شده در یک فایل ابتدا به فایل به اشتراک گذاری شده و سپس به کش محلی اعمال می شود. درخواست های خواندن از کش محلی سیستم استفاده می کنند. همگام سازی به طور اتوماتیک اتفاق می افتد و یک کاربر می تواند همگام سازی را به طور دستی آغاز کند. این حالت پیش فرض عملیات می باشد.

Auto offline mode : وقتی یک خطای شبکه شناسایی شد، ویندوز7 به حالت auto offline تغییر پیدا می کند. عملیات بر روی فایل به اشتراک گذاری شده فقط در local catch ذخیره می شود. ویندوز7 هر دو دقیقه سعی می کند که به طور اتوماتیک دوباره به شبکه متصل شود. اگر فرآیند دوباره متصل شدن موفق بود، Offline Files به طور اتوماتیک به online mode تغییر حالت پیدا می کند.

Manual offline mode : وقتی کاربر در Windows Explorer قسمت Work Offline را انتخاب می کند، انتقال به حالت offline به طور اجباری صورت می پذیرد. کامپیوتر باید به طور دستی با کلیک کردن بر روی Work Online در Windows Explorer به حالت online برگردانده شود.

Slow-link mode : این حالت به طور پیش فرض در ویندوز7 فعال است و وقتی به راه می افتد که سرعت لینک به زیر حد پیش فرض 64,000 bits per secondبرسد. این مقدار از طریق policy قابل تنظیم می باشد. در این حالت، عملیات فایلی بشکل local cache صورت می پذیرد. کاربران به طور دستی می توانند همگام شوند، اما همگام سازی اتوماتیک اتفاق نمی افتد. وقتی سرعت لینک فراتر از حد تنظیم شده برسد، کامپیوتر به حالت online انتقال پیدا می کند.

استفاده از Sync Center و شیوه حل تضادهای آفلاین فایل ها :

( 1 ) شما می توانید از Sync Center برای هماهنگ سازی فایل ها ، مدیریت آفلاین فایل ها و حل تضادها در فرآیند هماهنگ سازی آفلاین فایل ها به شکل دستی استفاده کنید . Sync Center درون Control Panel قرار دارد . با کلیک کردن بر روی لینک Manage Offline Files در سمت راست پنجره Sync Center ، برای شما پنجره Offline Files باز می شود . با استفاده از برگه General در این پنجره و کلیک کردن بر روی دکمه Disable offline files ، شما می توانید آفلاین فایل ها را در سیستم خود غیر فعال کنید . در همین برگه ، دکمه View your offline files قرار دارد ، که شما می توانید با استفاده از آن ، کپی آفلاین فایل های خود ( همان فایل های کش شده در سیستم ) را ببینید . با استفاده از برگه Encryption در همین پنجره Offline Files ، می توانید آفلاین فایل ها را رمزنگاری نمایید .




همانگونه که قبلا گفتیم ، ویندوز7 بصورت خودکار اقدام به حذف کپی آفلاین فایل ها در کش سیستم نمی کند و حذف کردن آنها را به عهده خود کاربر می گذارد . یکی از راه های حذف کپی آفلاین فایل ها در کش سیستم ، استفاده از دکمه View your offline files در برگه General پنجره Offline Files ، و پیدا کردن کپی فایل کش شده مورد نظر در آنجا می باشد . بعد از پیدا کردن کپی مورد نظر بر روی آن کلیک راست کرده و گزینه Delete Offline Copy را انتخاب کنید تا آن کپی از کش سیستم پاک شود .



همچنین در پنجره Offline Files ، برگه Disk Usage قرار دارد که می توانید از طریق آن و با استفاده از دکمه Change limits ، فضای مورد نیاز برای آفلاین فایل ها و کپی آنها را پیکربندی نمایید . در همین برگه ، دکمه Delete temporary files قرار دارد که می توانید با استفاده از آن ، کلیه کپی های آفلاین فایل های کش شده در سیستم را حذف نمایید .



( 2 ) یک sync conflict (ناسازگاری) وقتی اتفاق می افتد که تغییراتی در یک فایل به اشتراک گذاری شده ، هم درون فایل سرور و هم درون کش محلی سیستم کاربری که بصورت offline به آن فایل دسترسی دارد ، اعمال شده باشد. برای مثال رضا تقی زاده فایلی با نام .txt1 در فایل سرور ایجاد می کند که بصورت offline در کامپیوتر خودش هم در دسترس می باشد. رضا لپ تاپ خود را به خانه می آورد و در آخر هفته بر روی فایل مورد نظر کار می کند. محمد نصیری در آخر هفته به دفتر می رود و فایل .txt1 را که در فایل سرور دخیره شده است را ویرایش می کند. وقتی رضا کامپیوتر لپ تاپ خود را دوباره به شبکه وصل می کند، Sync Center به او اعلام می دارد که یک ناسازگاری ( sync conflict ) رخ داده است. رضا می تواند از این ابزار برای رفع ناسازگاری به وجود آمده بین فایلی که او در خانه تغییر داده و فایلی که محمد بر روی فایل سرور تغییر داده است ، استفاده کند. ( البته یادتان باشد که نظر مدیر سازمان همیشه بسیار مهم است پس حواستان باشد که فایل ویرایش شده توسط او را هیچوقت پاک نکنید ... در این جور مواقع راه سومی وجود دارد که در ادامه به آن اشاره می شود . )

اگر روی View Sync Conflicts در Sync Center کلیک کنید، شما می توانید لیستی از فایل هایی که در حین همگام سازی دچار مشکل شده اند را مشاهده نمایید: همانند شکل زیر وقتی شما روی Resolve در ناحیه ی View Sync Conflicts کلیک می کنید، می توانید از میان سه عمل یکی را انتخاب کنید :





Keep the local version : نسخه ی فایلی که بر روی کامپیوتر محلی دخیره شده است، نگه داشته خواهد شد. این نسخه بر روی نسخه ی تغییر یافته ی فایل به اشتراک گذاری شده در فایل سرور بازنویسی می شود

Keep the server version : نسخه ی فایلی که که بر روی فایل به اشتراک گذاری شده در فایل سرور ذخیره شده است نگه داشته می شود و تغییراتی که به نسخه محلی اعمال شده است از بین می رود.

Keep both versions : نسخه ای از فایل مورد نظر که در کش کامپیوتر محلی کاربر قرار دارد rename شده و سپس در فایل سرور ذخیره می شود . نسخه ی فایل موجود در فایل سرور ، نام اصلی را نگه خواهد داشت.

تنظیم قابلیت آفلاین فایل ها برای پوشه های به اشتراک گذاری شده :

کاربران در شبکه تنها زمانی می توانند از فایل های موجود در فایل سرور به شکل آفلاین استفاده کنند که میزبان این فایل ها ( همان کامپیوتری که به عنوان فایل سرور سازمان است ) از ویژگی offline files برای این فایل ها پشتیبانی کند . شما می توانید یک پوشه به اشتراک گذاری شده در فایل سرور را طبق مراحل زیر برای پشتیبانی ویژگی offline files پیکربندی نمایید :

1 . بر روی پوشه به اشتراک گذاری شده در فایل سرور کلیک راست کرده و گزینه properties را انتخاب کنید .

2 . سپس در برگه ( تب ) Sharing بر روی دکمه Advanced Sharing کلیک نمایید .




3. در dialog box مربوط به Advanced Sharing بر روی دکمه Caching کلیک نمایید . در این حالت یک پنجره برای شما باز می شود که می توانید از طریق آن یکی از سه گزینه زیر را انتخاب نمایید :

• only the files that a user specifies to be available offline : تنها فایلهایی که یک کاربر خودش مشخص می کند به شکل آفلاین در دسترس او قرار گیرد .

• all files to be available offline : همه فایل هایی که کاربر از پوشه اشتراکی باز می کند ، بصورت اتوماتیک ، آفلاین در دسترس او قرار گیرند .

• no files to be available offline : فایل های موجود در پوشه به شکل آفلاین در دسترس کاربران قرار نگیرد .

معرفی چند پالیسی مهم در مورد آفلاین فایل ها :

یک سری سیاست ها و پالیسی در مورد ویژگی آفلاین فایل ها وجود دارد که شما می توانید آنها را از طریق کنسول Group Policy Management در دامین کنترولر به کلیه کامپیوتر ها و کاربران دامین اعمال کنید . این سیاست ها هم به کامپیوترها و هم به کاربران قابل اعمال می باشد . می توانید Offline Files policy ها را از مسیر زیر به کامپیوترهای عضو دامین اعمال کنید :


مهمترین پالیسی های موجود در این بخش به قرار زیر می باشند :

• Files not cached : از طریق این پالیسی می توانید فایل هایی را که دارای پسوند مشخصی هستند را انتخاب کنید تا در کامپیوترهای عضو دامین کش نشوند . مثلا می توانید قابلیت استفاده از آفلاین فایل ها را به صورت اتوماتیک بر روی پوشه های اشتراکی فایل سرور فعال کنید ولی از طریق این پالیسی کاری کنید که فایل های ویدیویی ( .avi، .wmv ، .mp4 ) در سیستم کاربران کش نشوند.

• Synchronize all offline files before logging off : از طریق این پالیسی فرایند هماهنگ سازی آفلاین فایل ها با نسخه اصلی در فایل سرور قبل از logging off اتفاق می افتد .

• Synchronize all offline files before logging on :از طریق این پالیسی فرایند هماهنگ سازی آفلاین فایل ها با نسخه اصلی در فایل سرور قبل از logging on اتفاق می افتد .

همچنین می توانید Offline Files policy ها را از مسیر زیر به کاربران دامین اعمال کنید :


مهمترین پایسی های موجود در این بخش هم به قرار زیر می باشد :

• Synchronize all offline files before logging off : از طریق این پالیسی فرایند هماهنگ سازی آفلاین فایل ها با نسخه اصلی در فایل سرور قبل از logging off اتفاق می افتد .

• Synchronize all offline files before logging on : از طریق این پالیسی فرایند هماهنگ سازی آفلاین فایل ها با نسخه اصلی در فایل سرور قبل از logging on اتفاق می افتد .

در پایان این مقاله لازم به یادآوری است که دادن قابلیت آفلاین فایل ها به پوشه های اشتراکی در شبکه بیشتر برای راحتی کاربران شبکه در استفاده از فایل ها می باشد و همچنین یک نوع وضعیت failover را برای فایل ها به وجود می آورد . به همین دلیل در مقاله بیشتر به آموزش استفاده و مدیریت آفلاین فایل ها در سمت کاربران شبکه پرداختیم . پس یادتان باشد که این قابلیت زمانی می تواند در شبکه مفید واقع شود که کاربران شبکه به درستی در مورد استفاده از آفلاین فایل ها آموزش دیده باشند .

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

گام هفتم - سهمیه بندی دیسک های مربوط به فایل سرور (Disk Quota)

ما در مقالات قبلی راه اندازی فایل سرور به معرفی فایل سرور و راه اندازی نقش DFS برای آن پرداختیم. اگر اولین مقاله ی این مجموعه را مطالعه کرده باشید، ما در آن جا به برخی از مشکلاتی که در یک فایل سرور ممکن است به وجود بیاید، اشاره کردیم. یکی از این معضلات این است که اگر شما برای کاربران شبکه در دسترسی به حجم های کامپیوتر فابل سرورتان، محدویت و سهمیه بندی قرار نداده باشید، آنگاه کابران می توانند به هر میزان که می خواهند از فضای حجم فایل سرور استفاده کرده و هر چقدر که می خواهند در آنجا، فایل ها و اطلاعات خود را به اشتراک می گذارند. همین موضوع به ظاهر ساده، خود می تواند منشا مشکلات بسیاری در مدیریت فایل سروتان بشود. فرض کنید که کابران عادی شبکه در یک شرکت، این قابلیت را دارند که بدون هیچ محدودیتی بر روی فایل سرور ، فایل به اشتراک بگذارند و کامپیوتر فایل سرور هم فضای بسیار زیادی برای ذخیره سازی فایل های کاربران ندارد. حالا ممکن در این شرکت چند کاربر باشند که دارای مقادیر بسیار زیادی از فایل های پر حجم ( مثلا فیلم ) باشند و تصمیم بگیرند که از این قابلیت بالقوه ی خود استفاده کرده و این منابع بسیار مهم اطلاعات !!! را از روی خیرخواهی برای بقیه ی همکاران خود به اشتراک بگذارند. همین اقدام بسیار ساده، می تواند کلیه سیاست های مدیریتی در یک شبکه را زیر سوال ببرد. زیرا اولا پس از چند روز همین چند کاربر خیرخواه، می توانند کلیه ی حجم فایل سرور را به فایل های خود اختصاص دهند و برای بقیه کاربران دیگر فضایی باقی نگذارند و مدیر شبکه را با اعتراض دیگر کابران مواجه سازند . و دوما کارمندان وظیفه شناس شرکت نیز ممکن است تصمیم بگیرند از این نعمت بادآورده برای دستیابی به انبوهی از فایل هایی ویدیویی، بیشترین استفاده را کرده و با حداکثر توان به کپی برداری از آن ها اقدام نمایند. همین اقدام کاربران، می تواند ترافیک شبکه را آن چنان بالا ببرد که عملا کار شبکه مختل شود. پس شما به عنوان یک مدیر شبکه باید متوجه این موضوع باشید که اصولا رو دادن به برخی از کاربران شبکه، فایده ای جز به دردسر انداختن خود ندارد. اما شما در این مورد نگران نباشید، چون طراحان سیستم عامل های ویندوزی، متوجه این موضوع بوده اند و برای مدیریت و سهمیه بندی دیسک سخت، امکان مدیریتی بسیار ساده ای را در اختیار مدیر کامپیوتر قرار داده اند که Disk quota نام دارد و مهمترین کاربرد آن، استفاده از این قابلیت در سهمیه بندی حجم های فایل سرور می باشد. پس ما در این مقاله به بررسی سهمیه بندی دیسک می پردازیم و پیکربندی آن را مثل گذشته با انجام یک سناریو عملی انجام می دهیم.

سهمیه بندی دیسک روشی است برای مدیریت میزان فضای دیسکی که کاربران می توانند پر کنند. میزان فضای دیسک را برای کاربران شبکه می توان محدود کرد و و به آن ها میتوان فقط اجازه داد که از مقدار مشخصی از فضای حجم فایل سرور برای قرار دادن فایل های خود درون آن استفاده کنند. این قابلیت البته مزایا و معایب خود را دارا می باشد. از یک طرف یک ابزار فوق العاده برای جلوگیری از استفاده خیلی زیاد از دیسک می باشد.، اما از سوی دیگر شما باید مدام شکایت های کاربران شبکه در مورد کم بودن فضا و تقاضا برای فضای بیش تر را تحمل نمایید. ( پیشنهاد من در این مورد اینست که فقط در جواب بگویید، دلم می خواهد و بحث را خاتمه دهید – البته نه در جواب مدیر شرکت یا افراد آقا بالا سر خود، چون با این نوع جواب خود را رسما بیچاره کرده و خود را در معرض اخراج از شرکت قرار خواهید داد – از آن جایی که در هر سازمان، همیشه یک آقا بالا سر وجود دارد که هر چه کفت باید انجام شود و هر چه خواست باید بکند، ماکروسافت این موضوع را در نظر داشته و به شما این امکان را می دهد که برای افراد ویژه و سرور سازمان ، سهمیه ویژه و حتی بدون محدودیت استفاده قرار دهید. )


دو روش برای سهمیه بندی دیسک وجود دارد که به قرار زیر می باشد:

سهمیه بندی اکید: که کاربران نمی توانند از فضای مجاز تعیین شده، بالاتر روند.

سهمیه بندی آزاد: که کابران را قادر می سازد از سهمیه ی خود بالاتر روند، ولی میزان استفاده آن ها پیگیری می شود تا بتوان به کاربرانی که فضای دیسک زیادی را مصرف می کنند، هشدار داد. این روش به این طریق عمل می کند که وقتی سهمیه بندی را در دیسک فعال می کنید، می توانید به آسانی گزارش های سریعی در مورد سهمیه ها به دست آورید. و اگر فضای دیسک فایل سرور مشکل خاصی نداشته باشد ، می توانید با کاربر مربوطه در مورد عبور او از سهمیه اش صحبت کرده و از او بخواهید که بعضی از فایل های خود را از روی فایل سرور بردارد .


نکاتی در مورد سهمیه بندی دیسک :

• سهمیه بندی به حجم ( Volume) ، اعمال می شود و نه به پوشه ها . چه حجم بخشی از یک دیسک باشد که خود دارای چند حجم می باشد و یا حجم بر روی چند دیسک فیزیکی گسترده باشد . ساختار پوشه های درون حجم هیچ نقشی در سهمیه بندی ندارند و کاربر می تواند به هر میزان دلخواه که مجوز آن را داشته باشد در حجم پوشه ایجاد نماید .
• حجم باید با ساختار NTFS فرمت بندی شده باشد .
• به منظور مدیریت سهمیه ها باید کاربر عضوی از گروه Administrators ، باشد .

در اینجا ما می خواهیم شیوه سهمیه بندی دیسک و امکاناتی که برگه quota برای این منظور در اختیار ما قرار می دهد را بررسی نماییم و توضیحات را همراه با یک مثال عملی بیان کنیم . همانگونه که در مقالات قبلی در مورد طراحی یک فایل سرور گفتیم ، ما در فایل سرور های موجود در شبکه مان ، پوشه ای به نام Public داریم که در کامپیوتر server2 قرار دارد . این پوشه مربوط به تمامی کاربران موجود در شبکه ، شامل کارمندان ، حسابداران و helpedesk های سازمان می باشد که برای هر کدام سطحی از دسترسی بنا بر نیاز قرار داده شده است و کلیه کاربران می توانند با استفاده از آن اطلاعات خود را در شبکه به اشتراک بگذارند .

حال ما می خواهیم کاری کنیم که کاربران عادی شبکه ( شامل کاربران گروه کارمندان و حسابداران ) فقط بتوانند 20 مگابایت از فضای دیسک را اشغال کنند ( احتمالا مدیر شبکه اهل .... است که اینهمه دستودلبازی می کند ! ) و به کاربران helpedesk هم 200 مگابایت اختصاص دهیم و کاربر مدیر سازمان ( همان آقا بالاسر معروف و سرور شاغلین محترم ) هم بتواند بدون هیچ محدودیتی از فضای دیسک استفاده کند . مراحل انجام تنظیمات به شرح زیر می باشد :

• همانگونه که قبلا گفتیم ، ما سهمیه بندی دیسک را بر روی Volume ها ( همان به اصطلاح درایو ها ) انجام می دهیم نه بر روی پوشه ها . پس بر روی Volume ی که پوشه Public در آنجا قرار دارد کلیک راست کرده و سپس بر روی گزینه properties کلیک کرده و آنگاه برگه Quota را انتخاب می کنیم . ابتدا همه تنظیمات خاکستری و غیر فعال است . برای اینکه بتوانیم تنظیمات را اعمال کنیم باید ابتدا گزینه Enable quota management را علامت بزنید .

• از آنجایی که می خواهیم به کاربران عادی شبکه ( کارمندان و حسابداران ) به صورت پیش فرض 20 مگابایت فضا اختصاص دهیم ، همانند شکل زیر در کادر مشخص شده ابتدا گزینه Limit disk space to را علامت زده و سپس در کادر روبروی آن مقدار فضای مورد نظر ( 20 مگابایت ) را وارد می کنیم . در زیر این کادر ، گزینه Set warning level to قرار دارد که میتوانیم برای کاربران یک سطح هشدار قرار دهیم که اگر به آن مقدار رسیدند ، سیستم به آنها یک هشدار بدهد . ( سطح هشدار را کمتر از میزان فضای اختصاص داده شده مثلا 15 مگابایت قرار می دهیم ) این پیکربندی به صورت پیش فرض به همه کاربران شبکه اعمال می شود .

• در پایین برگه دو قسمت برای لاگ برداری از وضعیت سهمیه بندی برای کلیه کاربران شبکه وجود دارد که یکی مربوط به زمانی است که کاربر از سهمیه تعیین شده برای خود تجاوز می کند و دیگری مربوط به زمانی است که کاربر از سطح هشدار عبور می کند . می توانیم هر دو گزینه را برای لاگ برداری علامت بزنیم و آن ها را از طریق Event Viewer مشاهده نمایید . ولی توجه کنید که این نوع از لاگ برداری چندان مفید نیست و برای تنظیم آنچنان ضروری نمی باشد .

• در پایین برگه Quota دکمه Quota Entries قرار دارد که وضعیت کلیه سهمیه های اختصاص داده شده به کاربران را به ما نشان می دهد . همچنین شما می توانید با استفاده از آن برای کاربران خاص ، سهمیه ویژه اختصاص دهید . برای انجام این کار ابتدا بر روی این دکمه کلیک کرده تا برای شما صفحه Quota Entries for… باز شود. سپس بر روی گزینه Quotaکلیک کرده ودر منو باز شده گزینه New Quota Entry… را انتخاب می کنیم . این گزینه این امکان را به ما می دهد که به یک کاربر خاص یا مجموعه ای از کاربران یک سهمیه ویژه اختصاص دهیم.

• بعد انتخاب گزینه New Quota Entry… ، برای شما صفحه Select Users باز می شود که شما باید در آنجا نام کاربران مورد نظر خود را برای اختصاص سهمیه ویژه وارد نمایید .همانطور که از ابتدا گفتیم ، ما در این سناریو می خواهیم به هر کدام از کاربران helpdesk ، 200 مگابایت از فضای دیسک را اختصاص دهیم . پس در صفحه Select Users نام کاربران helpdesk را وارد کرده و دکمه OK را میزنیم تا برای ما صفحه Add New Quota Entry باز شود . سپس همانند شکل زیر مقادیر مورد را وارد می کنیم .

• حالا ما می خواهیم به کاربر مدیر شرکت این امکان را بدهیم که بدون هیچ محدودیتی از فضای دیسک فایل سرور استفاده کند . همانند مرحله قبل گزینه New Quota Entry… را میزنیم و سپس مانند تصویر زیر نام کاربر مدیر شرکت را وارد کرده و در صفحه Add New Quota Entry گزینه Do not limit disk usage را علامت می زنیم .

• بعد از اتمام مراحل بالا در صفحه Quota Entries for… وضعیت سهمیه کلیه کاربران و میزان فضای اختصاص داده شده به آنها ، قابل مشاهده می باشد . ( فلش سبز رو به بالا درون دایره سفید رنگ نشان می دهد که سهمیه کاربر زیر سطح هشدار قرار دارد )

• همانگونه که در ابتدای مقاله گفتیم ، برای سهمیه بندی دیسک دو روش وجود دارد : یکی سهمیه بندی اکید و دیگری سهمیه بندی آزاد .

چنانچه در تصویر زیر مشخص است در برگه Quota گزینه ای به نام Deny disk space to users exceeding quota limit وجود دارد که به کاربر اجازه نمی دهد از سهمیه مشخص شده برای خودش فراتر رود و جلوی استفاده از دیسک فراتر از سهمیه مشخص شده را می گیرد . با علامت زدن این گزینه ما روش سهمیه بندی اکید را تنظیم می کنیم . و چنانچه در تصویر سمت راست زیر مشخص است ، کاربر User1 که یک کارمند عادی در شرکت می باشد ، بیشتر از 15 مگابایت از سهمیه خود را مصرف کرده و سیستم برای او یک هشدار از نوع warning level ثبت کرده است . ( علامت تعجب در مثلث زرد رنگ نشان دهنده اینست که کاربر بالای سطح هشدار و زیر حد سهمیه قرار دارد ) حالا مثلا اگر همین کاربر User1 بخواهد یک فایل 20 مگابایتی دیگر را از طریق شبکه در پوشه مخصوص به خود در فایل سرور قرار دهد ، از آنجایی که سهمیه بندی ما از نوع اکید می باشد ، سیستم به صورت خودکار جلوی اینکار را می گیرد و به کاربر یک پیام خطا می دهد .

• اما چنانچه گزینه Deny disk space to users exceeding quota limit علامت نخورد ، روش سهمیه بندی ما به شکل آزاد می باشد و کاربر می تواند هر چقدر خواست فایل در پوشه مخصوص خود در فایل سرور قرار دهد ، ولی میزان استفاده او به شکل یک گزارش در سیستم ثبت می شود . مثلا در مثال قبلی با تنظیم سهمیه بندی به شکل آزاد ، کاربر User1 می تواند بالای 20 مگابایت در پوشه مخصوص به خود در فایل سرور قرار دهد ولی سیستم برای او یک اخطار از نوع تجاوز کردن از حد سهمیه ثبت می کند . ( علامت تعجب در دایره قرمز رنگ نشان دهنده عبور کاربر از حد سهمیه خود می باشد ) و شما به عنوان مدیر شبکه می توانید با مشاهده این اخطار با کاربر مربوطه تماس گرفته و از او بخواهید که برخی از فایل های خود را از فایل سرور بردارد اما چنانچه کاربر به درخواست شما اهمیتی نداد ، می توانید خودتان به روش زیر اقدام به این کار کنید تا کاربران متوجه باشند که باید همیشه به درخواست های مدیر شبکه توجه کنند.... ( یادتان باشد ادمین در شبکه همیشه ادمین است و هر کاری می تواند بکند . )

• برای انجام اینکار همانند شکل زیر با کلیک راست کردن بر روی اخطار مربوطه و انتخاب گزینه Delete ، برای شما صفحه Disk Quota باز می شود که کلیه فایل ها مربوط به کاربر در آنجا نمایش داده می شود . شما می توانید برخی از این فایل ها را انتخاب و با زدن دکمه Delete آنها را حذف نمایید ، و یا با استفاده از دکمه Browse به جای دیگری انتقال دهید .

در پایان این مقاله یادآوری این نکته ضروری است که ، اصولا سهمیه بندی دیسک را باید بر اساس نیاز و گستردگی سازمان اعمال کرد و شیوه طراحی سهمیه بندی و میزان فضای اختصاص داده شده به کاربران بر اساس نوع وظیفه شغلی آنها و دیگر ملزومات خاص ، منظور می گردد.

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

رونوشت برداری از فضای نام و پوشه ها به کمک DFS یا ( DFS Replication ) :

همانگونه که قبلا گفتیم سیستم فایل توزیع شده ( DFS ) به شما این اجازه را می دهد که پوشه های به اشتراک گذاری شده در شبکه را به شکل متمرکز گروه بندی و مدیریت نمایید و به کاربران از طریق یک درخت مجازی از پوشه هایی که مجموعا به عنوان یک فضای نام شناخته می شوند ( پوشه ی فضای نام و پیوندهای درون آن ) اجازه دسترسی می دهد. کاربران نیاز ندارند که برای دسترسی به یک فایل خاص کلیه ی شبکه را جست وجو نمایند. همه ی فایل ها و پوشه ها در یک مکان با هم نمایش داده می شوند. DFS این کار را به وسیله ی هدایت کردن کاربران به مکانی که اطلاعات به اشتراک گذاری شده قرار دارد انجام می دهد. به این طریق شما برای دسترسی به پوشه های به اشتراک گذاری شده ی شبکه از یک مسیر واحد استفاده می کنید.

باید توجه کرد که در DFS بر اساس دامنه دسترسی به همه ی فایل سرورها از طریق اکتیودایرکتوری یکپارچه شده با ریشه ی DFS امکان پذیر است. از طریق DFS ما می توانیم از یک فضای نام و پیوندهای درون آن یا حتی از کلیه ی پوشه های به اشتراک گذاری شده در یک سرور خاص رونوشت برداری کنیم. در این حالت فایل سرورهای شما دارای خاصیت failover می باشند. یعنی failover برای هر کاربر زمانی اتفاق می افتد که منبع اولیه اطلاعات غیر قابل دسترس باشد که در این جا DFS کاربر را به نسخه ی دومی از اطلاعات ( رونوشتی از پوشه های به اشتراک گذاری شده ) هدایت می کنند. به عبارت دیگرمی توان از فضای نام یکپارچه شده ی DFS با اکتیودایرکتوری زمانی که مکان اولیه ی فایل ها و پوشه های به اشتراک گذاری شده غیر قابل دسترس می باشد استفاده کرد و از طریق آن کاربران را به مکان های دیگری برای دسترسی به همان فایل ها یا پوشه ها هدایت نمود.
DFS این کار را با هدایت درخواست های دسترسی به فایل ها به یک سرور پشتیبان دومی که همان اطلاعات عینا در آن قرار دارد ، انجام می دهد. DFS ابتدا درخواست ها را به سرور محلی می فرستد ، اما اگر پاسخی دریافت نکرد ، آنگاه درخواست را به سرور پشتیبان هدایت می کند. به خاطر داشته باشید که دسترسی به همه فایل سرور ها از طریق اکتیودایرکتوری یکپارچه شده با DFS امکان پذیر است ، پس تا زمانی که اکتیو دایرکتوری قابل دسترس است ، دستیابی به فایل سرور ها ادامه پیدا می کند .


در طول failover چه اتفاقی می افتد:

در DFS failover کلاینت ها بعد از این که از یکی از هدف ها ( یکی از پوشه های به اشتراک گذاری شده در شبکه ) پاسخی دریافت نکردند و یا زمانی که آن هدف دیگر جز فضای نام نباشد، سعی دارند که به یک هدف دیگر دسترسی پیدا کنند.برای این که failover اتفاق بیفتد کلاینت ها باید به یک فضای نام مبتنی بر دامین با استفاده از فرمت DomainName\ RootName \\ دسترسی پیدا کنند. اگر یک کلاینت به یک فضای نام مستقل ( DFS مستقل ) دستیابی پیدا کرد ( RootServer\ RootName \\ ) ، آنگاه failover ریشه ی هدف اتفاق نمی افتد.

در ضمن DFS failover زمانی اجرا می شود که یک کلاینت، فایل یا پوشه ای را باز کند. اگر یک کلاینت فایل یا پوشه ی بازی را در اختیار داشته باشد و سعی کند در حالی که سرور هدف آن فایل یا پوشه غیر قابل دسترس است از روی آن فایل یا پوشه بخواند یا بر روی آن بنویسد، کاربر یک پیغام خرابی عمیات را دریافت خواهد کرد.


سویچینگ بین رونوشت ها در طول failover :

هنگامی که یک کلاینت برای دسترسی به یک پوشه خاص در شبکه به DFS مراجعه می نماید ، پس از بدست آوردن آدرس آن پوشه در شبکه از طریق پیوندهای موجود در فضای نام DFS ، هر کدام از ارجاع ها ( آدرس یک پوشه در شبکه ) را برای افزایش کارایی در حافظه نهان ( کش سیستم ) خود به شکل محلی ذخیره می کند و بعد از آن کلاینت در مراجعات بعدی خود به شبکه تا یک مدت زمان مشخص از همین کش سیستم خود برای دسترسی به پوشه های شبکه استفاده می کند . وقتی که ما برای یک پوشه و یا حتی یک فضای نام یک رونوشت ( المثنی ) ایجاد می کنیم . زمانی که یک کلاینت برای دسترسی به یک آدرس خاص به DFS مراجعه می کند ، اگر رونوشتی ( المثنی ) از یک پوشه و یا حتی یک فضای نام وجود داشته باشند ، تمامی رونوشت ها برای کلاینت های DFS مهیا می باشند و این کلاینت است که انتخاب می کند در یک فرایند failover کدام ارجاع مورد استفاده قرار گیرد و اولویت به رونوشتی داده می شود که دارای سایت مشابهی با کلاینت باشد . ( اگر رونوشت در یک سایت فیزیکی یکسان با کلاینت قرار داشته باشد ، این ارجاع اول برای کلاینت فرستاده می شود ) . بعد از اینکه یک ارجاع انتخاب شد ، برای دسترسی به آن پوشه مورد نظر یک نشست (session ) اجرا می شود .
اگر ارجاع انتخاب شده خراب شود ، یک فرایند failover دیگر شروع می شود . سرعت و علت failover بستگی به این دارد که کلاینت هنگام وقوع خرابی مشغول انجام چه کاری بوده است ، چگونه خرابی اتفاق افتاده است و تحمل پذیری یک برنامه در برابر تاخیر اجرا چگونه است .

---

---

6-1 . رونوشت برداری از یک فضای نام ( ریشه ) در DFS :

ما در ابزار مدیریتی DFS می توانیم از هر کدام از ریشه های موجود ( فضای نام ) در DFS یک رونوشت برداریم . یعنی همانگونه که می دانید itpro.ir\ File server \\ یک ریشه ی DFS یکپارچه شده با اکتیودایرکتوری می باشد و DFS این امکان را فراهم می سازد که از پیوندها درون هر فضای نام برای در دسترس پذیری بیش تر به کمک اکتیودایرکتوری رونوشت برداری کرد. اگر یکی از سرورهایی که فضای نام ( ریشه ) اشتراک گذاری فایل ها و پوشه ها را فراهم می کند خراب شود، کلاینت ها به طور اتوماتیک از کپی دیگری از همان فضای نام ( ریشه ) که بر روی اکتیودایرکتوری سرور دیگری (یک کپی از ریشه بر روی یک دامین کنترلر پشتیبان ) قرار دارد استفاده کرده و از اطلاعاتی که بر روی سرورها قرار دارند استفاده می کنند .

مثلا فرض کنید که ما می خواهیم از فضای نامی که به اسم File server نامگذاری کرده ایم و بر روی بر روی server1 قرار دارد یک کپی یا رونوشت بر روی کامپیوتر server2 ایجاد کنیم . برای این کار باید ابتدا نقش کامپیوتر server2 را به عنوان یک دامین کنترولر اضافی ( دامین کنترولر پشتیبان ) ارتقا داده و سپس ابزار DFS را بر روی آن نصب کنیم . در این هنگام کامپیوتر server2 این آمادگی را دارد که به عنوان یک پشتیبان برای فضای نام های موجود در DFS کامپیوتر server1 ایفای نقش کند .

• برای اینکه بتوانیم از فضای نام File server یک رونوشت برداریم باید ابتدا بر روی آن فضای نام کلیک راست کرده و از منو باز شده گزینه Add Namespace Server را انتخاب نماییم . ( تصویر 1 )

• سپس در پنجره باز شده در کادر Namespace Server ، نام سروری که قرار است نسخه پشتیبان فضای نام بر روی آن قرار بگیرد را وارد می کنیم . ما در اینجا نام server2 را در کادر مربوطه نوشته و دکمه OK را می زنیم . سپس صبر می کنیم تا نسخه پشتیبان فضای نام File server بر روی کامپیوتر server2 ایجاد شود . ( تصویر 2 )

• چنانچه در تصویر 3 می بینید ، اگر ابزار Management DFS را در کامپیوتر server2 باز کنیم ، مشاهده می کنید که فضای نامی به اسم File server بر روی سرور 2 ایجاد شده است که درون آن همان پیوندهایی که در server1 قرار دارند ، وجود دارد . اگر server1 به هر دلیلی از شبکه خارج شود ، آنگاه ریشه به اسم File server بدلیل اینکه یک پشتیبان از آن وجود دارد ، باز در دسترس کلاینت های شبکه می باشد. ( تصویر 3 )

---

---

6-2 . رونوشت برداری از پوشه های به اشتراک گذاری شده در شبکه :

رونوشت از یک پوشه در حقیقت یک منبع اشتراکی مشابه از همان پوشه در یک سرویس دهنده ( سرور ) دیگر می باشد که این دو منبع اشتراکی در قالب یک پیوند ( لینک ) گروه بندی می شوند . ما در ابزار DFS این امکان را داریم که رونوشت هایی از هدف های DFS ( همان پوشه های به اشتراک گذاری شده درون شبکه ) را در سرور های دیگری ایجاد کنیم تا اگر یکی از سرور ها از کار افتاد ، کاربران شبکه باز بتوانند به فایل های خود دسترسی داشته باشند .

مثلا همانطور که می دانید پوشه Public در server2 قرار دارد و کلیه کارهای مدیریتی آن بعهده دستیاران مدیر شبکه ( helpdesk ) می باشد . فرض کنید که به هر دلیلی کامپیوتر server2 به علت خرابی از مدار شبکه خارج می گردد . در این حالت کاربران عادی شبکه دیگر امکان دسترسی به فایل های خود درون پوشه Public را ندارند ، زیرا سروری که مسئول پاسخگویی به درخواست ها می باشد در مدار شبکه قرار ندارد .
در این مواقع رعایت یک نکته در مدیریت شبکه بسیار ضروری می باشد و آن اینست که ما باید حتما از پوشه هایی که کاربرد و مراجعه فراروانی در شبکه دارند یک رونوشت یا پشتیبان در سرور دیگری داشته باشیم تا اگر سرور اصلی مسئول آن پوشه از کار افتاد ، سرور دیگری در شبکه وجود داشته باشد تا بتواند پاسخگوی درخواست های کاربران باشد. مزیت دیگر رونوشت برداری از پوشه ها اینست که از آنجایی که پوشه های مربوطه عینا در چندین سرور وجود دارند ، پس برای کلاینت های شبکه چندین سرور برای دسترسی به پوشه موردنظر وجود دارد و بدین ترتیب ترافیک شبکه بر روی یک سرور خاص کاسته می شود .

در اینجا ما قصد داریم از پوشه Public که بر روی server2 قرار دارد یک رونوشت درون server1 ایجاد نماییم . برای انجام اینکار باید به ترتیب زیر عمل کنیم :

• برای انجام رونوشت برداری از پوشه ها حتما باید بر روی سرور میزبان آن پوشه ابزار DFS نصب باشد تا بتواند عملیات Replication را میان چندین سرور انجام دهد . پس در این مثال اولین کار اینست که در سرور میزبان پوشه Public یعنی server2 ، نقش DFS را نصب نماییم و همانگونه که در شکل زیر می بینید DFS خود دو بخش دارد : یکی DFS Namespaces و دیگری DFS Replication . برای مورد اخیر نصب DFS Replication بر روی server2 کافی است . ( تصویر 1 )

• دومین مرحله اینست که ما باید یک پوشه به نام Public در کامپیوتر server1 ایجاد نماییم و آن را در شبکه به اشتراک بگذاریم .این پوشه جدید در server1 نقش پشتیبان را برای پوشه Public در server2 بعهده دارد و باید کلیه سطوح دسترسی NTFS Permissions و Share Permissions آن همانند پوشه اصلی در server2 باشد . برای تنظیم سطوح دسترسی به پوشه Public می توانید به مقاله راه اندازی فایل سرور - بخش اول رجوع نمایید. ( تصویر 2 )

• ما رونوشت برداری از یک پوشه به اشتراک گذاری شده در شبکه را از طریق پیوند ( لینک ) آن پوشه درون ابزار DFS انجام می دهیم . مثلا ما در اینجا می خواهیم از طریق پیوند (لینک) Public که درون فضای نام PFS قرار دارد، یک رونوشت از پوشه به اشتراک گذاری شده Public برداریم . کاری که ما باید انجام دهیم اینست که بر روی پیوند Public کلیک راست کرده و گزینه Replicate Folder را انتخاب می نماییم . ( تصویر 3 )

• سپس همانگونه که در تصویر 4 مشخص است برای شما پنجره New Folder Target باز می شود . شما باید در اینجا مسیر (UNC ) پوشه ای که پشتیبان پوشه Public است را وارد نمایید . از آنجایی که ما قبلا یک پوشه جدید به نام Public در server1 ایجاد کرده و آن را به عنوان پشتیبان پوشه اصلی قرار داده ایم ، پس UNC این پوشه پشتیبان را در کادر مربوطه وارد می نماییم و دکمه OK را می زنیم. (تصویر 4 )

• بعد از انجام مرحله قبل ، پس از چند لحظه برای شما پیامی ظاهر می شود که می گوید از یک replication group برای هماهنگ نگهداشتن پوشه ها استفاده می شود ، آیا شما می خواهید یک replication group را ایجاد نمایید ؟ دکمه OK را بزنید و چند ثانیه صبر نمایید تا به مرحله بعد بروید . ( تصویر 5 )

• بعد از گذشت چند ثانیه شما وارد مرحله ساخت یک replication group برای هماهنگ نگهداشتن پوشه پشتیبان با پوشه اصلی می شوید . اولین پنجره ای که باز می شود دارای دو فیلد می باشد . فیلد اول replication group name نام دارد و برای نامگذاری replication group ای است که ما می خواهیم ایجاد نماییم و در فیلد دوم هم باید اسم پوشه ای که قرار است از آن رونوشت برداری شود ، نوشته شود . سیستم به صورت اتوماتیک این فیلدها را پر می کند و شما معمولا نیازی به تغییر آن ندارید . ( تصویر 6 )

• پنجره بعدی که باز می شود به شما می گوید که چه پوشه هایی و بر روی کدام یک از سرورهای شبکه قابلیت عملیات رونوشت برداری ( replication ) را با هم دارند . مثلا در این پروژه ، پوشه Public واقع در سرور2 ( پوشه اصلی ) با پوشه Public درون سرور1 ( پوشه شتیبان ) به منظور عملیات رونوشت برداری باید با هم هماهنگ شوند. ( یعنی هر تغییری که درون یک پوشه اعمال شود ، درون پوشه دیگر هم اعمال می شود ). ( تصویر 7 )

• در پنجره ی بعدی که باز می شود شما باید نام کامپیوتر میزبان پوشه اصلی که قرار است از روی آن رونوشت برداری شود را از جعبه کشویی مربوطه انتخاب نمایید . در مثال ما ، کامپیوتر server2 میزبان اولیه یا اصلی پوشه Public می باشد. ( تصویر 8 )

• در پنجره بعدی شما باید نوع توپولوژی که پوشه ها از آن برای هماهنگ سازی و تکرار اطلاعات درون خود از آن استفاده می کنند را مشخص کنید . توپولوژی Full mesh یک انتخاب مناسب می باشد ، آن را انتخاب کرده و به مرحله بعد می رویم . ( تصویر 9 )

• پنجره بعدی که به نمایش در می آید Replication Group Schedule and Bandwidth نام دارد و برای تعیین زمانبندی رونوشت برداری و همچنین میزان پهنای باندی از شبکه که عملیات رونوشت برداری به خود اختصاص می دهد ، می باشد . و دارای دو گزینه می باشد . یک گزینه Replicate during the specified days and time می باشد . که با استفاده از آن و زدن دکمه Edit Schedule شما می توانید همانند شکل زیر تعیین کنید که رونوشت برداری از پوشه مورد نظر در چه روزهایی از هفته و چه ساعاتی انجام شود . همچنین می توانید میزان پهنای باندی که برای اینکار استفاده می شود را تعیین کنید . ( تصویر 10 )

• گزینه دیگری که در همان صفحه وجود دارد ، گزینه پیش فرض می باشد و به ما می گوید که عملیات رونوشت برداری به شکل پیوسته در تمام روزهای هفته انجام می شود و شما فقط باید پهنای باند را مشخص نمایید . ما این گزینه را انتخاب کرده و همچنین کلیه پهنای باند را به رونوشت برداری اختصاص می دهیم . ( تصویر 11 )

• در پایان خلاصه ای از پیکربندی که شما انجام داده اید به نمایش در می آید . دکمه Create را بزنید تا یک replication group برای عملیات رونوشت برداری ایجاد گردد . ( تصویر 12 )

پس از اینکه یک replication group برای عملیات رونوشت برداری ما از پوشه Public واقع در سرور2 ایجاد شد ، چنانچه در تصویر 13 می بینید اگر بر روی پیوند Public درون فضای نام PFS کلیک کنید . اولا مشاهده می کنید که بر روی این پیوند یک فلش سبز رنگ قرار گرفته است که نمایانگر عملیات رونوشت برداری از هدف های این پیوند ( همان پوشه هایی که این پیوند به آنها لینک می کند ) می باشد .
و دوما شما در سمت راست پنجره DFS دو هدف برای پیوند Public می بینید که نشان می دهد این پیوند به دو پوشه اشتراکی یکی در server2 ( به عنوان پوشه اصلی) و دیگری در server1 ( به عنوان پوشه پشتیبان ) لینک می کند و می تواند کاربران را در صورتی که پوشه Public واقع در server2 در دسترس نباشد به پوشه پشتیبان آن به نام Public واقع در server1 هدایت نماید. ( تصویر 13 )

تصویر 14 نیز به ما نشان می دهد که replication group ی که ما ساخته ایم دارای دو پوشه هدف یکی بر روی server1 و دیگری بر روی server2 است که عملیات رونوشت برداری و هماهنگ سازی بر روی آن ها انجام می گیرد . ( تصویر 14 )

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

گام پنجم - پیکربندی DFS بر اساس دامنه (سیستم فایل توزیع شده بر اساس دامنه) :

ما در مقاله قبلی درباره چگونگی نصب ابزار DFS در ویندوز سرور 2008 صحبت کردیم . همانگونه که شما مشاهده کردید ، ما در زمان نصب امکان ایجاد و پیکربندی یک Namespace ( فضای نام - ریشه ) را داشتیم و همانطور که دیدید ما در زمان نصب DFS در کامپیوتر server1 ، یک Namespace (فضای نام) به نام File server ایجاد کردیم و لینک هایی برای پوشه های Administrator و Accounting درون آن به وجود آوردیم . اما باید توجه کرد که ما ممکن است پوشه های جدیدی در سرور هایمان داشته باشیم که بخواهیم آن ها را درون شبکه به اشتراک بگذاریم و یا بنا بر نیازهای جدید تصمیم داریم برای بعضی از پوشه ها شبکه یک Namespace جدید ایجاد کنیم ، در این صورت ما باید همه این کارها را درون ابزار مدیریتی DFS انجام دهیم . ما در گام پنجم از سری مقالات راه اندازی فایل سرور سعی داریم به شیوه پیکربندی ابزار DFS بپردازیم .


5-1 . معرفی تب های درون ابزار DFS Management :

پس از نصب نقش DFS در کامپیوتر ویندوز سرور 2008 ، با اجرای ابزار DFS Management شما با یک محیط گرافیکی مانند تصاویر زیر برخورد می کنید که دارای تب های گوناگونی می باشد و هر یک از این تب ها معرفی کننده یک مورد خاص در DFS Management می باشند. ما در اینجا قصد داریم به معرفی بعضی از این تب ها بپردازیم :

• چنانچه بر روی نام ریشه ای ( Namespace ) که ایجاد کرده ایم ( در اینجا نام File server ) کلیک کنیم ، در سمت راست پنجره DFS Management چندین تب به نمایش در می آید . که شرح آن به قرار زیر می باشد :

اولین تب ، Namespace نام دارد که نام و تعداد پیوند های ( لینک ها ) درون فضای نام ( ریشه ) را به نمایش می گذارد .مثالا در اینجا فضای نامی به اسم File server دارای دو لینک به نامهای Accounting و Administrator می باشد. ( تصویر 1 )

دومین تب Namespace Servers نام دارد که معرفی کننده سروری است که پوشه Namespace درون آن قرار دارد . مثلا پوشه فضای نامی به اسم File server درون Server1 قرار دارد. ( تصویر 2 )



سومین تب ، Delegation نام دارد که کاربران و گروه هایی که مجوز مدیریت و پیکربندی Namespace ما را بعهده دارند را نمایش می دهد ( تصویر 3 ) . شما می توانید با کلیک راست بر روی فضای نام Namespace و انتخاب گزینه Delegate Management Permissions ، کاربران و گروه های مورد نظر خود را برای پیکربندی به آن اضافه نمایید ( تصویر 4 ) .

• چنانچه بر روی نام ریشه ای که ایجاد کرده ایم (در اینجا نام File server ) کلیک راست کرده و از منوی باز شده گزینه Properties را انتخاب کنید ( تصویر 5 ) برای شما پنجره ای باز می شود که دارای سه برگه (تب) می باشد:

اولین برگه General نام دارد که در آن اطلاعات عمومی در رابطه با فضای نام ، همانند اسم آن و تعداد لینک های موجود در آن به نمایش در می آید . ( تصویر 6 )

دومین برگه Referrals نام دارد که یکی از مهمترین قسمت های آن بخشی است که مشخص می کند که کلاینت های شبکه هر چند ثانیه یکبار به DFS مراجعه کنند و آخرین تغییرات فضای نام ( از قبیل آخرین وضعیت لینک های درون فضای نام و آخرین اصلاحات صورت گرفته ) را در کش سیستم خود ذخیره نمایند . اگر میزان تغییرات درون فضای نام ( ریشه ) زیاد می باشد بهتر است زمان رجوع به DFS را کمتر کنید. برای انجام اینکار می توانید زمان مورد نظر خود را در کادر مشخص شده در ( تصویر 7 ) وارد نمایید.

• چنانچه بر روی هر کدام از پیوندها ( لینک ها ) کلیک راست کرده و منوی باز شده گزینه Properties را انتخاب کنید ( تصویر 8 ) برای شما پنجره ای باز می شود که دارای دو برگه می باشد :

اولین برگه General نام دارد که در آن اطلاعات عمومی در رابطه با پیوند به نمایش در می آید.

دومین برگه Referrals نام دارد مهمترین قسمت آن بخشی است که مشخص می کند که کلاینت های شبکه هر چند ثانیه یکبار به DFS مراجعه کنند و آخرین تغییرات صورت گرفته درون پیوند را در کش سیستم خود ذخیره نمایند . ( توجه کنید که هر پیوند خود می تواند به چندین پوشه یکسان بر روی سرورهای متفاوت اشاره کند . این موضوع به خصوص در بحث Replication ها که در مقاله بعدی مورد بررسی قرار می گیرد کاملا مشهود است ) برای تنظیم زمان رجوع کلاینت ها به DFS می توانید از کادر مشخص شده در ( تصویر 9 ) استفاده کنید .

توجه : هر کلاینت زمانی که برای دسترسی به یک پوشه خاص در شبکه به DFS مراجعه می کند ، آدرس فضای نام و همچنین آدرس پوشه مورد نظر را پس از بدست آوردن در کش ( حافظه نهان ) سیستم خود برای یک مدت زمان مشخص ذخیره می کند تا کاربر (برای کاستن از ترافیک شبکه ) از این آدرس های ذخیره شده در کش استفاده نماید . سیستم پس از به پایان رسیدن زمان مشخص شده برای کش ، آن وقت به هنگام درخواست بعدی کاربر به DFS رجوع می کند .

• چنانچه بر روی هر کدام از پیوندها کلیک کنید در سمت راست پنجره DFS Management دو تب (برگه) به نمایش در می آید که اولین برگه آن Folder Targets نام دارد . در این برگه وضعیت و آدرس پوشه ای که پیوند به آن اشاره می کند قابل مشاهده است . مثلا تصویر 10 نشان می دهد که پیوند Accounting به پوشه ای به نام Accounting واقع در server1 اشاره می کند و این پوشه برای رجوع کلاینت ها فعال می باشد . شما با کلیک راست بر روی شماتیک پوشه به اشتراک گذاری شده Accounting در server1 و انتخاب گزینه Disable Folder Target از منوی باز شده می توانید آن را از دسترس کاربران خارج نمایید . ( تصویر 10 )

چنانچه در همان منوی باز شده بر روی گزینه Properties کلیک نمایید . برای شما پنجره ای باز می شود که در برگه General آن اطلاعات عمومی همانند آدرس پوشه ای که پیوند به آن اشاره می کند، نوشته شده است . در این برگه دکمه ای به نام Share Permissions قرار دارد که شما می توانید به راحتی از طریق آن مجوزهای دسترسی Share Permission ها را برای آن پوشه به شکل متمرکز مدیریت نمایید . ( تصویر 11 )

---

---

5-2 . پیوند دادن یک پوشه اشتراکی جدید درون Namespace موجود در DFS :

برای اینکه پوشه اشتراکی Namespace مان قابل استفاده باشد باید چندین پیوند (لینک) درون آن ایجاد نماییم . هر پیوند اشارگری ( لینکی ) به یک هدف است ، که آن هدف معمولا پوشه ای است که می خواهیم از طریق DFS در اختیار کاربران قرار بگیرد . در واقع کار این پیوندها دقیقا مشابه پیوند های موجود در صفحات وب است ، کافی است آن را کلیک کنید تا به محل دیگری برده شوید ( بدون نیاز به وارد کردن مسیر آن محل ) . همانطور که گفته شد در ابزار مدیریتی DFS ، امکان پیوند دادن پوشه ای جدید به Namespace موجود در DFS وجود دارد .

اگر در مقالات قبلی توجه کرده باشید ما در سناریو آموزشی ، سه پوشه به اشتراک گذاری شده داشتیم که دو تای آن به نام های Administrator و Accounting در کامپیوتر server1 قرار داشتند و در زمان نصب DFS ، درون فضای نام File server ، پیوند داده شدند . یک پوشه دیگر به نام Public در server2 وجود دارد که حالا قصد داریم آن را به فضای نام File server پیوند دهیم . برای اینکار مراحل زیر را انجام می دهیم :

• فضای نام DFS ای که ایجاد کرده ایم ( به نام File server ) را کلیک راست کرده و گزینه New Folder را انتخاب می کنیم تا پنجره مکالمه New Folder باز شود. ( تصویر 1 )

• سپس در پنجره مکالمه New Folder ، دکمه Add را کلیک کرده تا پنجره مکالمه Add Folder Target باز شود . سپس در فیلد Path to folder target آدرس پوشه ای ( UNC پوشه اشتراکی ) که می خواهیم برای آن پیوند درست کنیم را وارد می کنیم . در این مثال ما آدرس پوشه Public را وارد کرده و دکمه OK را کلیک می نماییم . ( تصویر 2 )

• چنانچه در تصویر 3 مشاهده می نمایید در کادر Folder targets مسیر پوشه Public ، قرار گرفته است . حالا کاری که ما باید انجام دهیم اینست که در کادر Name نامی برای پیوندمان انتخاب کنیم . ما نام پیوند را Public ، همنام با خود پوشه اشتراکی انتخاب کرده و دکمه OK را کلیک می نماییم . ( تصویر 3 )

• همانگونه که در تصویر 4 می بینید در برگه Namespace متعلق به فضای نام itpro.ir\File server \\ ، علاوه بر پیوند های Administrator و Accounting ، پیوند Public هم افزوده شده است. بدین ترتیب ما برای پوشه Public یک پیوند درون فضای نام File server ایجاد کرده ایم. ( تصویر 4 )

---

---

5-3 . ایجاد یک Namespace ( فضای نام - ریشه ) جدید درون DFS :

همانگونه که قبلا اشاره شد ، فضای نام ( ریشه ) در حقیقت اسم یک پوشه اشتراکی درون پوشه DfsRoots می باشد که در آن لینک های ( پیوند ) پوشه های اشتراکی در شبکه قرار می گیرد و کاربران شبکه از طریق همین پوشه ریشه به منابع اشتراکی شبکه دسترسی پیدا می کنند .
همانگونه که قبلا دیدید امکان ایجاد یک Namespace برای فایل سرورمان در زمانی که ما در حال نصب ابزار DFS درون ویندوز سرور 2008 بودیم ، وجود داشت و اتفاقا ما نیز همین کار را انجام دادیم و یک فضای نام ( ریشه ) به نام File server را در زمان نصب DFS راه اندازی و پیکربندی کردیم .
اما باید توجه کرد که امکان ایجاد یک فضای نام (Namespace ) جدید در ابزار DFS Management وجود دارد و شما به هر تعداد دلخواه می توانید Namespace در آنجا ایجاد نمایید.

فرض کنید که ما می خواهیم یک فضای نام به اسم PFS داشته باشیم که درون آن پیوندی ( لینک ) به پوشه Public شبکه وجود دارد . و کاربران عادی شبکه می توانند از این فضای نام برای دسترسی به پوشه Public استفاده می کنند . برای این کار باید مراحل زیر را انجام دهیم :

• ابتدا باید همانند شکل زیر بر روی گزینه Namespace کلیک راست کرده و سپس گزینه New Namespace را انتخاب نماییم . ( تصویر 1 )

• بعد از انتخاب گزینه New Namespace برای ما پنجره Namespace Server باز می شود . در اینجا ما باید نام کامپیوتر سروری که قرار است پوشه فضای نام جدید ( ریشه ) در آنجا ایجاد شود را وارد نماییم. پس ما کامپیوتر server1 را به عنوان میزبان فضای نام جدید انتخاب می کنیم. ( تصویر 2 )

• سپس در مرحله بعد پنجره Namespace Name and Settings باز می شود . در اینجا ما باید در کادر Name ، اسم فضای نام مورد نظر خود را وارد کنیم . که ما نام PFS را در کادر مربوطه نوشته و به مرحله بعدی می رویم . ( تصویر 3 )

• سپس در مرحله بعد پنجره Namespace Type باز می شود . در اینجا ما باید نوع DFS ی که می خواهیم ایجاد نماییم را انتخاب کنیم . از آنجایی که ما بر اساس اکتیو دایرکتوری عمل می کنیم پس گزینه Domain-based namespace را انتخاب کرده و به مرحله بعد می رویم. ( تصویر 4 )

• در اینجا یک خلاصه ای از تنظیمات به نمایش در می آید . دکمه Create را بزنید تا فضای نام جدید در DFS ایجاد شود . ( تصویر 5 )

• بعد از انجام مراحل بالا چنانچه در ( تصویر 6 ) مشخص است ، فضای نام ( ریشه ) جدیدی به اسم PFS ایجاد شده است. کاری که در این مرحله باید انجام دهیم ، اینست که یک پیوند برای پوشه Public درون فضای نام PFS ایجاد نماییم . برای انجام اینکار ما باید دقیقا مراحل گفته شده در بخش 5-2 این مقاله (پیوند دادن یک پوشه اشتراکی جدید درون Namespace موجود در DFS ) را دنبال کنیم . پس از انجام مراحل گفته شده لینک پوشه Public درون فضای نام PFS ایجاد می گردد . ( تصویر 7 )

ما در این مقاله در رابطه با چگونگی تنظیمات و پیکربندی DFS صحبت کردیم . در مقاله بعدی در رابطه با مبحث بسیار مهم رونوشت برداری از فایل ها و پوشه ها به کمک DFS صحبت می نماییم .

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

گام چهارم - معرفی و نصب نقش DFS (سیستم فایل توزیع شده) در ویندوز سرور 2008 :

همانطور که در مقاله راه اندازی فایل سرور - بخش اول ملاحظه کردید ، ما برای دسترسی به هر یک از پوشه های به اشتراک گذاری شده در فایل سرورهایمان ، باید در Run ویندوز کامپیوترمان ابتدا نام سروری که پوشه مورد نظر بر روی آن قرار دارد و سپس نام خود پوشه را تایپ کنیم ( آدرس دقیق UNC پوشه ) . مثلا برای دسترسی به پوشه Accounting از طریق شبکه باید به شکل server1\ Accounting \\ و برای دسترسی به پوشه Public باید به شکل server2\ Public \\ عمل کنیم . دلیل انجام این کار هم اینست که ما پوشه های به اشتراک گذاری شده را بر روی دو سرور مجزا قرار داده ایم .

حال شما خود را بعنوان مدیر شبکه در یک شرکت با هزاران کاربر فرض کنید که هر یک از کاربران عادی شبکه می دانند که برای دسترسی به پوشه Public فایل سرور باید مثلا آدرس server2\ Public \\ را تایپ کنند . به هر دلیلی بعد از مدتی شما تصمیم می گیرید که پوشه Public را از روی server2 بردارید و بر روی سرور دیگری به نام server3 قرار دهید . هنگامی که شما این کار را انجام دادید، دیگر هیچ یک از کاربران نمی توانند از آدرس قبلی برای دسترسی به پوشه Public استفاده کنند، زیرا نام سروری که این پوشه بر روی آن قرار دارد عوض شده است. اینجاست که شما باید به دنبال راهی برای اطلاع رسانی به کاربران در مورد تغییر آدرس باشید . یکی از راهها استفاده از پیغام الکترونیکی از طریق Exchange server برای اطلاع رسانی می باشد که هیچ تضمینی نیست که کاربران به پیام های شما توجه کنند و ناآگاهانه به خاطر در دسترس نبودن پوشه Public به شما اعتراض نکنند. ( راه دیگر هم اینست که یک بلندگو بردارید و در کل محیط شرکت بچرخید و در مورد تغییر صورت گرفته حضورا اطلاع رسانی نمایید !!! )

همانطور که می بینید یک تغییر کوچک در فایل سرور ممکن است برای شما مشکلات فراوانی به وجود بیاورد.به خاطر به وجود آمدن مشکلاتی شبیه به این در محیط شبکه شرکت های بزرگ ، ویندوز سرور 2003 و 2008 ، ابزاری به نام DFS یا ( Distributed File System ) را در اختیار مدیر شبکه می گذارد. این ابزار یک ساختار منطقی از پوشه های به اشتراک گذاری شده که بر روی چندین سرور قرار دارند را در اختیار کاربران قرار می دهد. DFS ابزاری است که این امکان را به کاربران شبکه می دهد که برای دسترسی به تمامی پوشه های شبکه از یک نام واحد استفاده کنند و به همین دلیل است که مشکل گفته شده در شبکه دیگر به وجود نمی آید . زیرا دستیابی به پوشه های به اشتراک گذاری شده دیگر وابسته به دانستن آدرس دقیق UNC یا ( ServerName\Sharename \\ ) پوشه ها نیست و مدیران شبکه می توانند به راحتی فایل سرورها را تغییر دهند و اسناد و پوشه ها را بدون اطلاع کاربران عادی از روی یک سرور به سرور دیگر جابجا نمایند.

در حقیقت DFS دارای یک پوشه به اشتراک گذاری شده (ریشه) با یک نام ثابت است که درون آن لینک های تمامی پوشه های شبکه وجود دارد و کاربران از طریق همین پوشه ثابت (ریشه) می توانند به تمامی پوشه های شبکه دسترسی داشته باشند. و در صورت عوض شدن مسیر یک پوشه، تنها کاری که مدیر شبکه باید انجام دهد اینست که لینک مربوط به آن پوشه را اصلاح نماید.

نکته 1 : به منظور پیکربندی DFS باید با اجزای آن آشنا باشید که به قرار زیر می باشند :

• Namespace (فضای نام - ریشه ) : نامی است که برای کاربران شبکه قابل دیدن است و کاربران از این نام برای دسترسی به پوشه های فایل سرور استفاده می کنند. این نام شروع سلسله مراتب DFS است و در حقیقت به شکل یک پوشه ثابت به اشتراک گذاری شده در شبکه است که درون آن لینک هایی ( پیوند ) قرار دارد که ما را به پوشه های اشتراکی فایل سرور هدایت می کند .

• پیوند ( لینک - New Folder ) : عنصری است که درون ریشه (Namespace ، فضای نام ) قرار می گیرد و ما را به پوشه های به اشتراک گذاری شده درون شبکه وصل می کند . در حقیقت یک پیوند به یک پوشه ی به اشتراک گذاری شده در شبکه اشاره می کند . کار پیوندها همانند کار لینک ها در صفحات وب است .

• هدف ( Folder Target ) : مقصد یک پیوند ( لینک ) می باشد . هدف در واقع همان آدرس UNC یک پوشه اشتراکی می باشد که یک پیوند از آن برای هدایت کاربران به یک مقصد خاص در شبکه استفاده می کند.

• رونوشت ( Replication ) : رونوشت در حقیقت یک کپی از پوشه های اشتراکی می باشد که بر روی یک سرور دیگر ( نقش DFS باید بر روی آن سرور نصب شده باشد ) قرار می گیرد . سرویس FRS ( File Replication Service ) مراقب است که محتویات هر دو پوشه همگام باقی بماند . استفاده از رونوشت ها تحمل خرابی در DFS را ممکن می سازد ولی باید توجه کرد که بدلیل همگام سازی فایل ها میان دو سرور ممکن است ترافیک شبکه بالا برود . پس در استفاده از رونوشت ها باید دقت کرد و فقط از پوشه های بسیار مهم و حساس رونوشت ( کپی ) برداریم .

نکته 2 : ویندوز سرور 2008 دو نوع پیاده سازی DFS را در اختیار مدیران شبکه قرار می دهد. یکی DFS مستقل و دیگری بر اساس دامنه :

• DFS مستقل : در یک سیستم مستقل ، ریشه ( Namespace ) در سرویس دهنده میزبان ذخیره می شود و مسیر دستیابی به ریشه ( Namespace ) با اسم سرویس دهنده میزبان آغاز می شود. در DFS مستقل هر ریشه فقط بر روی یک سرور قرار دارد و هر پیوند فقط به یک سرویس دهنده اشاره می کند. یعنی هیچ رونوشتی از ریشه ( فضای نام ) یا پوشه های به اشتراک گذاری شده ( مقصد لینک های درون فضای نام ) نمی تواند وجود داشته باشد. اگر هدف ریشه ( سرویس دهنده ای که فضای نام به آن اشاره می کند قابل دسترسی نباشد کل فضای نام DFS غیر قابل دستیابی می شود.

• DFS دامنه : در DFS بر اساس دامنه ، اطلاعات پیکربندی در اکتیودایرکتوری ذخیره می شوند و مسیر دستیابی به ریشه ( یا یک پیوند ) با اسم دامنه آغاز می شود. در این نوع پیکربندی هر ریشه ( فضای نام ) می تواند بر روی چندین سرور قرار داشته باشد و به این ترتیب redundancy و high availability ( افزونگی و دسترسی بالا ) برای پیکربندی ما فراهم می شود. در حقیقت ریشه ( فضای نام ) و هدف ها ( مقصد هر پیوند یا همان پوشه های به اشتراک گذاری شده ) می تواند رونوشت هایی داشته باشد و می توان یک برنامه ی زمانی را برای تکرار تنظیم کرد. تکرار توسط FRS انجام می شود. در DFS دامنه تحمل خرابی توسط FRS مدیریت می شود. FRS به صورت اتوماتیک کاربران را به سراغ داده های رونوشت می برد. در DFS دامنه کاربران نمی دانند که پوشه های اشتراکی در کدام سرویس دهنده هستند و نیز نمی دانند که DFS در کدام سرویس دهنده است. همه ی این ها از دید کاربران مخفی می باشد.

توجه 1: DFS بر اساس دامنه در اکتیودایرکتوری جای می گیرد ، لذا اگر از سیستم هایی ویندوز سرورسی در شبکه استفاده می کنید که از اکتیودایرکتوری استفاده نمی کند ، فقط می توانید یک DFS مستقل را پیاده سازی نمایید. اگر از اکتیودایرکتوری استفاده می کنید باز می توانید از یک DFS مستقل استفاده کنید. ولی برای شبکه های بزرگ استفاده از DFS بر اساس دامنه عاقلانه تر است.

توجه 2 : در ویندوز سرور 2003 با نصب ویندوز ، DFS به طور اتوماتیک نصب می شود. ولی در ویندوز سرور 2008 چنین نیست و شما باید نقش DFS را هر موقع که به آن نیاز داشته باشید نصب نمایید.

---

---

نصب نقش DFS در ویندوز سرور 2008 :

• ما قصد داریم نقش DFS را بر روی کامپیوتر دامین کنترولر server1 نصب نماییم . برای اینکار ما همانند شکل زیر از طریق مسیر زیر عمل نماییم .

1	Server Manager --> Roles --> File Services --> File Server --> Add Role Services

• بعد از کلیک کردن بر روی گزینه Add Role Services ، صفحه زیر باز می شود که از شما می خواهد یکی از نقش های مربوط به سرویس های فایل را انتخاب نمایید . در اینجا شما باید گزینه DFS یا Distributed File System را انتخاب کرده و سپس دکمه Next را بزنید.

• پنجره زیر از شما می خواهد که یک Namespace ( فضای نام - ریشه ) برای DFS انتخاب نمایید . شما باید در کادر مربوطه نام مورد نظر برای Namespace را تایپ نمایید، که ما نام File server را برای Namespace پروژه خود انتخاب کرده ایم . ( در ضمن شما می توانید Namespace و کل فرایند هایی که بعد از این گفته می شود را در خود DFS Management نیز انجام دهید )

• در پنجره زیر از شما خواسته می شود که نوع DFS ای که می خواهید پیاده سازی کنید را انتخاب نمایید . از آنجایی که ما در پروژه خود بر اساس اکتیودایرکتوری عمل می کنیم ، گزینه فضای نام بر اساس دامنه ( Domain-based namespace ) را انتخاب می کنیم .

• در پنجره زیر از شما خواسته می شود که برای ساختن یک DFS بر اساس دامنه ، نام و پسورد یک اکانت متعلق به گروه Domain Admin را وارد نمایید . که همانند شکل زیر عمل می کنیم .

• در پنجره زیر شما می توانید Namespace (فضای نام) مورد نظر خود را پیکربندی نمایید. چنانچه در شکل زیر مشخص است در پایین پنجره کادری به نام Folder target وجود دارد و مسیری را نشان می دهد که پوشه Namespace در آنجا ایجاد می شود. (به طور پیش فرض Namespace به صورت یک پوشه به اشتراک گذاری شده درون کامپیوتری که DFS در آن نصب است ، ایجاد شود.) در اینجا شما می توانید با کلیک کردن دکمه Add ، پوشه های به اشتراک گذاری شده بر روی سرورهای خود را به Namespace (فضای نام ) پیوند دهید. که با اینکار پوشه های به اشتراک گذاری شده سرورها درون پوشه Namespace مپ می شوند . دکمه Add را می زنیم و به مرحله بعد می رویم .

• با زدن دکمه Add در مرحله قبلی ، پنجره Add Folder to Namespace برای شما باز می شود که از شما می خواهد پوشه های به اشتراک گذاری شده بر روی سرورهای خود را انتخاب نمایید . با زدن دکمه Browse ، پنجره Brows for Shared folder باز می شود . در اینجا ما قصد داریم پوشه های Administrator و Accounting را که بر روی server1 قرار دارند را به پوشه File server ( فضای نام - ریشه ) پیوند دهیم . برای اینکار در کادر Server نام کامپیوتر سرور خود ( server1 ) را می نویسیم و سپس بر روی دکمه Show Shared Folders کلیک می کنیم در اینجاست که پوشه های به اشتراک گذاری شده ما بر روی کامپیوتر server1 به نمایش در می آید. یکی از پوشه ها را انتخاب کرده و دکمه OK را فشار می دهیم .

• چنانچه در شکل زیر می بینید بعد از انتخاب پوشه Accounting در پنجره Brows for Shared folder ، کلیه اطلاعات مربوط به آن از جمله ، آدرس پوشه Accounting در server1 ، نام پوشه ای که مسئول لینک کردن به پوشه Accounting است ( همان پوشه پیوند یا لینک درون Namespace ) ، و آدرس پوشه پیوند مورد نظر ( itpro.ir\ File server\ Accounting \\ ) ، به نمایش در می آید . در اینجا دکمه OK را می زنیم و به پنجره Configure Namespace بر می گردیم .

• چنانچه در شکل زیر می بینید هر دو پوشه Accounting و Administrator به شکل پوشه های پیوند ( لینک ) شده به پوشه Namespace ( همان پوشه File server ) به نمایش در آمده است . در اینجا پیکربندی Namespace به پایان رسیده است و با زدن دکمه Next و سپس Install ، ابزار DFS نصب می شود و سپس در درون پوشه Namespace ( همان پوشه File server ) دو پوشه مپ شده ( دو پوشه به شکل لینک ) برای پوشه های Accounting و Administrator ایجاد می گردد.

---

---

پس از نصب DFS ، برای دسترسی به این ابزار می توانید از طریق Administrative Tools | DFS Management اقدام نمایید. چنانچه در شکل زیر پیداست بعد از انجام مراحل قبل ، یک Namespace (فضای نام) به نام File server و با آدرس itpro.ir\ File server \\ درون DFS Management ایجاد شده است و در درون فضای نام File server دو لینک به نام های Accounting و Administrator برای پوشه های مورد نظر ایجاد شده است .



چنانچه ملاحظه می کنید پس از نصب DFS ، درون درایو C ویندوز سرورتان یک پوشه به نام DfsRoots ایجاد شده است که درون آن پوشه Namespace شما (File server) وجود دارد . و درون پوشه File server ، هر دو پوشه لینک شده به پوشه های اشتراک گذاری شده شما دیده می شود.



بعد از این اگر بر روی هر یک از کلاینت های شبکه ، آدرس itpro.ir\File server \\ ( نام ریشه \ نام دامین \\ ) را تایپ کنید شما به فضای نام File server هدایت می شوید و می توانید از طریق آن به پوشه های اشتراکی شبکه دسترسی پیدا کنید .



ما در این مقاله فقط در باره مفاهیم DFS و چگونگی نصب آن صحبت کردیم . در مقاله بعدی از این سری مقالات چگونگی پیکربندی و تنظیمات درون ابزار DFS به طور دقیق مورد بررسی قرار می گیرد .

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

مقدمه :

---

---

گام اول - بررسی نیازهای کاربران و طراحی بر اساس ساختار اکتیودایرکتوری :

---

---

گام دوم - ایجاد یک ساختار حجم مناسب برای هارد دیسک های فایل سرور :

---

---

گام سوم - به اشتراک گذاری پوشه های مورد نظر بر روی سرورها و دادن سطوح دسترسی مناسب به آنها :

• NTFS Permissions :

• Share Permissions :

• NTFS Permissions :

• Share Permissions :

• NTFS Permissions :

• Share Permissions :

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

یکی از فابیت هایی که در ویندوز سرور ۲۰۰۳ نسخه Enterprise به بالا وجود دارد Hot Add Memory می باشد. در این حالت می توانید به ویندوز خود به صورت online رم اضافه کنید.

یعنی بدون اینکه ویندوز خود را خاموش کنید.

یکی از سخت افزار هایی که معمولا زیاد به یک سرور اضافه می شود رم سیستم می باشد. همانطوری که می دانیم ما تا جایی که امکان دارد نباید سرور خود را خاموش کنیم. به همین خاطر مایکروسافت این قابلیت را بر روی سرور های خود فعال کرده است.

برای اینکه این قابلیت را نشان بدهم از VMware استفاده می کنم. در vmware رم یک ویندوز ۲۰۰۳ را افزایش می دهم. شما خواهید دید بدون اینکه نیاز باشد سیستم را restart کنم رم آن افزایش می یابد.

سخت افزاری که شما از آن استفاده می کنید باید این قابلیت را داشته باشد. پس قبل از انجام این کار حتما فایل های مربوط به سخت افزار خود را به صورت کامل مرور کنید. چون در صورت اشتباه سخت افزار شما می تواند از بین برود.

در تصویر بالا مشخصات سرور من در vmware را مشاهده می کنید. همانطور که می بینید میزان رم استفاده شده ۳۸۴ MB می باشد.

در vmware مقدار رم را به ۱۰۲۴ افزایش می دهم.

حال اگر دوباره System Properties بگیرم می بینم که مقدار رم افزایش پیدا کرده است.

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری

در این مطلب می خواهم به بررسی مراحلی بپردازم که در طی آن یک کاربر به domain وارد می شود. برای چک کردن username و password d ی که کاربر وارد می کند مراحل زیر بین کامپیوتر کلاینت و DC اتفاق می افتد:

1. کاربر اطلاعات کاربری مورد نیاز را وارد می کند. username, password, domain name
2. در این لحظه Local Security Authority LSA پسورد وارد شده را هش می کند سپس به وسیله آن زمان کامپیوتر را رمزنگاری می کند. سپس زمان رمزنگاری شده را به صورت عادی (بدون رمزنگاری) همراه با زمان رمزنگاری شده در پکیج ساخته شده قرار می دهد. این پکیج که به آن authenticator گفته می شود توسط LSA به پکیج Kerberos بر روی کامپیوتر کلاینت تبدیل می شود.
3. سپس authenticator به Kerberos Distribution Center (KDC) یا محل ذخیره سازی حساب های کاربری بر روی یک DC فرستاده می شود.
4. در این لحظه KDC زمان قرار داده شده در پکیج (بدون رمزنگاری) را با زمان خود چک می کند. در صورتی که اختلاف زمانی بین زمان پکیج و زمان سرور بیش از پنج دقیقه (این مقدار به صورت پیش فرض می باشد، می توان به وسیله policy ها این مقدار را عوض کرد Policy مربوط به این تنظیم با نام Maximum tolreance for computer clock synchronization) باشد. سرور عملیات authentication را لغو می کند. در غیر این صورت پروسه authentication ادامه پیدا می کند.
5. سپس KDC به وسیله هش پسوردی که بر روی هارد خود ذخیره کرده است زمان قرار داده شده درون پکیج (زمان رمزنگاری نشده) را رمزنگاری می کند.
در صورتی مقدار بدست آمده با مقدار رمزنگاری شده در پکیج یکی بود، سرور به کلاینتی که authenticate شده یک TGT می فرستد. این TGT شامل اطلاعات رمزنگاری شده ای می باشد که فقط بر روی همان کامپیوتری که کاربر login کرده است قابل استفاده می باشد. همچنین شامل اطلاعاتی در مورد user SID و group SID هایی می شود که کاربر عضو آنها می باشد.

موضوعات مرتبط: اکتیو دایرکتوری